De rest van de partij accepteert zijn ontslag niet.
Onmiddellijk na de voor
UKIP teleurstellende verkiezingen voor het Britse parlement liet UKIP-leider
Nigel Farage weten dat hij zijn ontslag zou indienen bij het partijbestuur. De reden, legde hij uit, was dat hij verantwoordelijk was voor de uitslag. Slechts één parlementariër is gewoon niet goed genoeg, zeker niet als je - zoals UKIP - tegelijkertijd de derde partij van het land bent en maar liefst dertien procent van de stemmen hebt gekregen. Dan moet je gewoon meer zetels hebben - veel meer.
Daar kwam bij dat Farage de race om een eigen zetel ook nog eens verloor. Eerder had hij al gezegd dat hij zou opstappen als leider als dat gebeurde. Vervolgens voegde hij de daad dus bij het woord.
Tot gisteren. Toen werd opeens bekend dat hij toch aanblijft. Hij legt uit in
The Telegraph:
UKIP’s NEC overwhelmingly refused my resignation, citing the party membership support as a reason for which I should stay on. I was reluctant. I wanted evidence, I wanted options. And they all came. I was left in a situation that made it clear; there was only one person the NEC wanted for the job, and the party membership was in support.
Hoewel de andere partijen in Engeland deze mogelijkheid ongetwijfeld zullen aangrijpen om Farage weg te zetten als een flipflopper, maakt Farage duidelijk dat het toch echt een offer voor hem is:
I decided that as much as I had earned my holidays. As much as I wanted to spend the summer fishing, walking, and of course, in the European Parliament where all hell is currently breaking loose – that I owed it to the party that got me here.
Hoewel één zetel voor UKIP veel te weinig is heeft de partij maar liefst 4 miljoen stemmen binnengehaald. Dat is een bijzonder indrukwekkend aantal. Ter vergelijking: de Schotse nationalistische partij de SNP kreeg maar 1,4 miljoen stemmen. Vanwege het electorale systeem mag die partij echter wel 56 parlementariërs naar Londen sturen, en UKIP maar eentje. Ter vergelijking: als UKIP deze prestatie had neergezet in Nederland had de partij een stuk of 18-20 volksvertegenwoordigers gehad.
Met andere woorden, de resultaten vielen tegen vanwege het Britse systeem, maar als je alleen naar percentages kijkt heeft UKIP het wel degelijk heel goed gedaan.
Daar komt het volgende nog eens bij: Farage is verreweg de bekendste en meest charismatische UKIP-leider. Wie zou hem moeten en kunnen opvolgen? De meeste mensen geloven dat het antwoord daarop "niemand" is.
Kortom, het is niet zo gek dat de partijtop en de partijleden Farage's ontslag niet accepteren.