Mooi dat beide partijen weer praten, maar waarschijnlijk is het voor de bühne.
De komende dagen zullen we op de televisie waarschijnlijk vaak de blauwe davidsster zien, vergezeld door de zwart-wit-groene driekleur. Jawel: we hebben jarenlang bittere retoriek over en weer gehoord, legio Palestijnse aanslagen gezien en het gepaste Israëlische antwoord hierop met instemming aanschouwd, maar nu zitten de partijen weer aan tafel met de hoop een vredesakkoord te sluiten. Inzet is om een permanent staakt-het-vuren te bewerkstelligen en de onafhankelijke staat Palestina eindelijk op te richten. Onder de leiding van de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken John Kerry gaan beide kampen met elkaar onderhandelen in Washington D.C.
Maar of er daadwerkelijk vrede komt? Ik betwijfel het. Dat kan je ten eerste zien aan de diplomatieke rang van de onderhandelaars die beide partijen gestuurd hebben; Abbas van de PNA en minister-president Netanyahu van Israël schitteren allebei door afwezigheid. In plaats daarvan hebben ze beiden een handjevol adviseurs en adjudanten gestuurd. De leiders lijken daarmee voor te sorteren op een roemloze ondergang, en blijven dus weg om hun eigen reputatie niet te hoeven beschadigen.
Waarom dan toch onderhandelen? k kan me dan ook niet van het idee onttrekken dat het enige doel van deze vredesbesprekingen het oppoetsen is van Obama's door het Snowdenschandaal beschadigde blazoen. Ongelooflijk dat de Israëliërs zich voor de approval rating van Barack Obama laten lenen. Helemaal niet als je bedenkt dat minister-president Benjamin Netanyahu zich in de campagne voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van vorig jaar uitgesproken heeft voor Obama's tegenstrever Mitt Romney. Blijkbaar wil Israël deze crisis zo graag oplossen, dat het wanhopig elke strohalm aangrijpt.
En de Palestijnen? Tja. Enerzijds moeten ze wel zoet meespelen, voordat het idee in de Westerse media wellicht postvat dat de drijvende kracht achter de antisemitische Fatah- en Hamasbewegingen misschien toch niet zo goedaardig is. Dat zou honderden miljoenen aan
subsidie voor wapentuig ontwikkelingshulp gaan kosten. Anderszijds hebben ze in ieder geval al overwinningen bereikt nog vóórdat de onderhandelingen begonnen:
honderd moordlustige jihadstrijders zijn vrijgelaten en kunnen weer in alle vrijheid mortieren op Israël afvuren. Netanyahu heeft dit gedaan als 'geste', om de onderhandelingen van goede wil te voorzien. Maar denk eens helder na: dat de Palestijnen alleen al aankoersten op amnestie voor dit soort lieden, vertelt je eigenlijk al genoeg over de werkelijke intenties van deze mensen. Wat moet je immers met honderd moordenaars als je vrede wilt, nietwaar?
Dat de Palestijnen dubbelspel spelen, blijkt ook uit commentaar van een minister van het 'gematigde' Fatah.
Take it away, Mahmoud Al-Habbash, bewindsman voor religieuze zaken:
Peace talks with Israel at this time are "the right path, which leads to achievement, exactly like the Prophet [Mohammed] did in the Treaty of Hudaybiyyah," Al-Habbash stated, noting that all of the Palestinians' achievements to date "never would have happened through Hamas' impulsive adventure."
Al-Habbash explained that, like Hamas, many of Mohammed's companions burned with anger that their leader was negotiating with the Quraish tribe rather than attacking Mecca. But Mohammed knew that only a more measured approach would lead to ultimate victory.
Two years after signing the treaty, Mohammed's forces had gained enough strength and he launched the brutal conquest of Mecca.
"This is the example and this is the model" that the Palestinian leadership is following, Al-Habbash acknowledged.
Ik bewonder Israëls moed en optismisme om nógmaals met de Palestijnen om de tafel te gaan zitten, maar men moet zich niet laten bedotten. De bestuurders van Gaza en de Westerlijke Jordaanoever zitten daar namelijk niet voor vrede, maar voor oorlog en deceptie. Al het gepraat is een afleidingsmanoeuvre, want men droomt nog altijd van een Jodenvrij Jeruzalem.