Vandaag werd er op Twitter weer druk gespeculeerd over de samenstelling van de nieuwe Senaat. Het spotlicht viel daarbij op ChristenUnie en SGP. Die laatste zou immers door de overbodige stemmen aan de ChristenUnie te schenken die partij aan een restzetel kunnen helpen, een feit dat bijvoorbeeld de directeur van het wetenschappelijk bureau van de CU, Gert Jan Segers, niet was ontgaan: "Samenwerking SGP-CU bij 1e Kamer-verkiezing leverde in 2007 een 2e SGP-zetel op. Nu kan die tot een 3e CU-zetel leiden. Hoopgevend."
Hoopgevend? Dat hangt er vanaf hoe je het bekijkt. Voor links is een dergelijke berekening zonder meer bemoedigend. Een met SGP-stemmen verworven extra zetel voor de ChristenUnie zou in de nieuwe Senaat immers vrijwel zeker een blokkerende meerderheid voor links opleveren. Maar is dat werkelijk wat de SGP wil?
Partijleider Van der Staaij heeft zijn voorkeur voor de rechtse coalitie nooit onder stoelen of banken gestoken. Hij zal begrijpen dat de SGP-belangen niet gediend zijn bij het actief ondermijnen van diezelfde rechtse coalitie - al helemaal niet ten gunste van een linkse coalitie waarvan de zelfbenoemde woordvoerders in de chattering classes zijn partij de afgelopen dagen afschreven als een soort Nederlandse versie van de Taliban.
De oude geloofsbanden met de ChristenUnie zullen zeker een rol spelen in de besluitvorming. Maar de SGP zal niet zijn vergeten dat het uitgerekend de ChristenUnie zelf was die de afgelopen jaren die banden probeerde door te snijden. Het plotselinge beroep van CU-kant op de onderlinge christelijke solidariteit klinkt wat dat betreft dus een beetje hol.
Het is geen uitgemaakte zaak is dat de SGP de coalitie zal steunen - de partij kan immers ook proberen door middel van stevig onderhandelen zelf met extra rechtse stemmen een tweede zetel binnen te slepen. Het lijkt wel onwaarschijnlijk dat de Mannenbroeders links in de Senaat aan een meerderheid gaan helpen. Als links dus die 38ste zetel wil binnenslepen, zullen ze dat dus echt ergens anders moeten gaan proberen.