Nick Ottens' voorspellingen voor 2012

Als redactie van DDS hebben wij onze vaste columnisten om hun voorspellingen voor het nieuwe jaar gevraagd. Wat gaat er gebeuren in 2012? Wordt Nederland Europees kampioen? Blijft Job Cohen zitten? Vragen, vragen, vragen. In deze, eerste, aflevering, de antwoorden van Nick Ottens.

Reken er maar op, als is het alleen maar omwille van de enorme operatie die gemoeid zou gaan met het inwisselen van de euro voor tal van nationale munteenheden. Met name Frankrijk is fel tegen afbraak van de euro gekeerd. Nu geniet het binnen de eurozone nog enige pariteit met Duitsland. Binnen een unie van zevenentwintig levert het aan macht in.

Wellicht dat Griekenland uit de muntunie wordt gedwongen maar in Ierland en Portugal wordt al flink bezuinigd. Hopelijk gaat dat komend jaar ook in Italië en Spanje gebeuren zodat die landen goedkoper kunnen lenen, de Europese Centrale Bank niet meer bij hoeft te springen en de schuldencrisis met een sisser afloopt.

Natuurlijk. Geen van de partijen heeft belang bij een kabinetscrisis, laat staan verkiezingen. De VVD loopt dan het (beperkte) risico het premierschap te verliezen, de PVV valt bij de volgende formatie waarschijnlijk buiten de boot en het CDA staat er in de peilingen zo slecht voor het liever nooit meer verkiezingen uitschrijft.

Daarbij komt dat de regeringspartijen de afgelopen jaren naar rechts zijn opgeschoven terwijl de PvdA een reis in de tijd terug naar de jaren zeventig heeft gemaakt. Een middenkabinet is daarom onwaarschijnlijk. Komt het toch tot stand, dan profiteert geen van de drie traditionele volkspartijen ervan. Met name op rechts zitten kiezers namelijk niet op compromis te wachten.

Paars-Plus is wellicht nog onaantrekkelijker vanwege het pacifistische GroenLinks. Die partij zal geen nieuwe Joint Strike Fighters willen aanschaffen en hervormingsbeleid op infrastructuur en milieu trachten terug te draaien.

Met D66 en GroenLinks is wel over hervorming van de arbeids- en woningmarkt te praten. Ook willen deze partijen de pensioensgerechtigde leeftijd sneller ophogen. Dat kan prima buiten de gedoogconstructie geregeld worden zonder nieuwe verkiezingen te houden.

Wie had verwacht dat hij dit jaar zou overleven? Met Job Cohen aan het roer wint de Partij van de Arbeid geen verkiezingen meer maar hij is slechts symptoom van een groter probleem: de enorme kloof tussen de regenteske, “wij hebben gelijk” sociaaldemocraten en de arbeiders en allochtonen die op de partij zouden moeten stemmen.

De positie van de PvdA is niet uniek. De Britse Labourpartij heeft precies hetzelfde probleem: een leider die binnen het partijkader als geweldig wordt gezien maar daarbuiten wordt uitgelachen. Dat is triest voor Job Cohen maar het werkelijke probleem zit hem bij de Kamer- en partijleden die over het algemeen hoog opgeleid zijn, in Amsterdam-Zuid wonen, hun kinderen naar blanke scholen sturen en nooit ’s nachts wakker hebben geleden met de vraag of ze de komende maand de huur of zorgverzekering wel konden betalen.

De PvdA zegt op de komen voor de zwakkeren in de samenleving maar dat verhaal is nauwelijks serieus te nemen wanneer partijprominenten keer op keer hun zakken blijken te vullen bij banken, ontwikkelingsorganisaties, noem het maar op.

De partij loopt leeg omdat laagopgeleiden zich meer thuis voelen bij de PVV of de SP en hoogopgeleiden, met name jongeren liever op D66 of GroenLinks stemmen omdat die partijen internationaal georiënteerd en kosmopolitisch ingesteld zijn. De PvdA moet zichzelf te vraag stellen waar zij eigenlijk nog voor nodig is. Dat zie ik Job Cohen niet doen.

De “Arabische Lente” is vooralsnog in Libië en Tunesië redelijk geslaagd. In die landen is het relatief rustig, er lijken gematigde en seculiere partijen aan de macht te komen.

In Egypte daarentegen zijn de jonge demonstranten en activisten die vrijheid en democratie zeggen te willen nog altijd niet bereid om de kant van het leger te kiezen wat, als het leger plaats maakt voor een “democratische” regering, betekent dat het land in rap tempo zal islamiseren en op de middenlange termijn geen rol van betekenis in het Midden-Oosten meer kan spelen.

In Bahrein en de andere Golfstaten, waaronder Saoedi-Arabië, zijn de volksopstanden niet uit de hand gelopen. De monarchen daar hebben of door concessies te doen of door de demonstraties de kop in te drukken de stabiliteit weten te behouden. Het Westen kan wat dat betreft opgelucht ademhalen. Niemand zit te wachten op een burgeroorlog in één van de oliekoninkrijken.

In Jemen en Syrië gaat het geweld ondertussen door. Beide landen zijn fictief en kunnen uit elkaar vallen als de verbindende machtsfactor wegvalt. Met het aftreden van de president in Jemen zou dat daar kunnen gebeuren wat de lokale afdeling van Al Qaeda de mogelijkheid biedt om nog meer jihadisten te rekruteren.

Een Syrië dat uiteenvalt is een grotere dreiging, met name voor Israël. Iran zal trachten banden te smeden met de sjiitische machthebbers daar terwijl Saoedi-Arabië aanstuurt op een verbond tussen soennieten in oost-Syrië en het zuidwesten van Irak. Syrië is net als Irak geen natie en beide landen kunnen spilbal worden in de machtstrijd tussen Riyad en Teheran.

Geen idee.