Nelson Mandela was inderdaad een heilige
Nelson Mandela, die gisteravond overleed, was al enige tijd stervende. Hij heeft er lang over gedaan. Niet zo lang als zijn gevangenschap, want die duurde van 1964 tot 1990, waarbij hij de laatste twee jaar in een vrijstaande woning verbleef met een eigen cipier en privékok. Maar lang duurde het, net zoals zijn hele leven. Hij werd vijfennegentig jaar.
Toch maakte die gevangenschap een heilige van hem. Een echte heilige, want er zijn maar weinig mensen die er na een kwarteeuw gevangenschap beter uitkomen dan ze erin zijn gegaan. Je moet heel erg sterk zijn om dan de verzoenende hand uit te steken naar de representanten van het regiem die je zolang in de kerker hebben gezet en je eigen mensen (de zwarten van Zuid-Afrika dus) als tweederangs burgers hebben behandeld. De Apartheid was een twintigste-eeuwse schandvlek, maar dankzij Mandela is die niet op totaal bederf uitgelopen en vreedzaam ontmanteld. Er is ook geen verdediger van het Apartheidsregiem die zo brutaal is om dit aan het humane gevangenissysteem van Zuid-Afrika toe te schrijven. Wel zijn er nu uitstapjes naar Robbeneiland waar de grote man achttien jaar heeft vastgezeten. Een soort Achterhuis van Anne Frank.
Nelson Mandela, een voormalige communist en vrijheidsstrijder die zijn voormalige vijanden de andere wang toekeerde, was het levende (nu overleden) bewijs van de superioriteit van de christelijke moraal. Geen wonder dat theedrinkend Nederland, van koningin Beatrix tot Jan Peter Balkenende, en van Wim Kok tot Job Cohen, met hem wegliep. Terecht. Theedrinken is goed voor u. Je kunt er van politiek incorrect weer politiek correct door worden. Inderdaad, het verhaal van hope en change.
