Eerder berichtte ik over de droom van de kersverse Italiaanse premier Matteo Renzi, die droomde van een Verenigde Staten van Europa. De Duitse Bundesbank president Weidmann reageerde direct.
Tijdens een speech, afgelopen vrijdag, op de
Economic Conference of the Economic Council of the Christian Democratic Union (CDU) in Berlijn met de titel '
A long-term regulatory framework for the euro area' uitte hij stevige kritiek op de italiaanse premier Matteo Renzi.
Weidmann zei daar onder andere, en ik citeer:
"Risk premiums on sovereign bonds issued by crisis countries have plummeted to such an extent that it has never been cheaper for Spain and Italy to raise capital. (...) Thats why its all the more important that expectations are met and that further reforms are not just announced but actually put into practice The need for reform in the sluggish countries Those calling for greater mutual liability are often the very ones who reject recommendations from Brussels as meddling in national matters. Italian prime minister Matteo Renzi, for instance, likens the EU to an old boring aunt telling us what to do
The Commission should therefore apply a narrow interpretation to the rules, and the German government should lend it its decisive support. That, too, is part and parcel of being a role model Nor is consolidation a growth brake, but rather a precondition for sustainable growth. More debt is no precondition for successful structural reform."
Een duidelijke waarschuwing dus van Weidmann aan de Italianen om hun economie te hervormen en niet achterover te gaan leunen. Maar kan Italië wel hervormen? Renzi reageerde op zijn beurt diezelfde dag nog in een artikel in Eurobserver,
Combative Renzi hits out at German central banker. Hij zei daar op de kritiek van de Bundesbank:
"I believe the Bundesbank has a task and that is the pursuing of its statutory goals. The Bundesbank does not have among its tasks to take part in the Italian debate ( ) Just as I dont talk about the sparkassen or the regional banks, then I dont expect the Bundesbank to talk about Italian politics."
Met andere woorden: Weidmann bemoei je met je eigen zaken. Renzi wil wel Duitse financiële steun, maar verder moeten ze niet te lastig zijn. Sterker, Renzi wil een verdere versoepeling van het Stabiliteits- en Groei Pact. Nu gebiedt de eerlijkheid te zeggen, dat Renzi absoluut gelijk heeft dat 'bezuinigen' in een al neergaande economie alleen maar leidt tot een nog lager BBP en (massale) werkloosheid. Tegelijkertijd toont dit aan dat de eurozone met zijn eenheidsrente niet kan werken. Ook Italië heeft dringend een monetaire devaluatie van haar munt nodig; plus een rente die meer in overeenstemming is met de kracht (lees: zwakte) van haar economie; en een reductie (lees: kwijtschelding) van haar staatsschuld tot een behapbaar niveau. De euro voorkomt dat.
Want zo goed gaat het niet in Italië. Laten we de werkloosheidscijfers er maar even bijpakken. Hoe staat het daarmee?
De rode lijn geeft de jeugdwerkloosheid weer, de blauwe het totaal. Met andere woorden: er is sprake van een totale werkloosheid van 13% en maar liefst 44% van de jeugd tot 25 jaar. In de grafiek boven deze column ziet u de procentuele kwartaalmutaties tussen 1993 en 2013, ik denk dat de grafiek voor zich spreekt. Dit betekent dat een groot deel van de Italianen werkloos thuis zit en dat een groot deel van de jeugd opgroeit zonder ooit gewerkt te hebben. Wat voor soort effecten zal dat sorteren denkt u? Voeg daarbij dat half Noord-Afrika de oversteek waagt en dankzij het fantastische EU-opsporingssysteem worden alle wrakke bootjes met economische 'vluchtelingen' veilig aan land gebracht. Alleen wel aan de verkeerde zijde van de Middellandse Zee.
Ook als we kijken naar de investeringsbereidheid van het Italiaanse bedrijfsleven slaat de schrik je om het hart. Kijkt u even naar onderstaande grafiek:
De Italiaanse economie staat stil. Het is -met die enorme werkloosheid en dus armoede- de vraag hoelang de italiaanse bevolking dit nog blijft pikken. Ja, er is veel zwart geld in omloop, maar ook dat raakt een keer op. Op een dag zullen de Italianen tegen de Duitsers zeggen 'jullie kunnen de pot op met je rigide bezuinigingseisen'. Je mag hopen dat het Italiaanse volk dan nog genoeg kracht en trots over heeft om te doen wat nodig is: zichzelf bevrijden uit deze euro-gevangenis, die noodgedwongen leidt tot een strak geleide planeconomie naar Duits model. Dat is de logische consequentie van deze muntunie met economisch sterk divergerende landen. Wat me hogelijk verbaast is, dat Brussel zo krampachtig vasthoudt aan de euro. Waarom wil men grote volksverhuizingen op gang brengen? Binnen de EU en van buiten de EU de EU in? Wat voor waandenkbeeld zit daar achter?
Hoe dan ook, de conclusies zijn helder. Met een staatsschuld van 132,6 procent in 2013, méér dan dubbel zo hoog als het Euro Pact toestaat, is het vechten tegen de bierkaai. Italië dient zich te ontdoen van de last die de eenheidseuro met zich meebrengt. De andere periferielanden zullen haar dankbaar zijn.
Hier vindt u een overzicht van mijn columns en u kunt mij hier volgen op Twitter. 
