Nationaal-masochisme ondermijnt de democratie

Met hun 'bankenunie' ondermijnen de euroredders de democratie in Europa, schrijft onze columnist Hans-Olaf Henkel. Vooral de Duitsers zouden zich in 'nationaal-masochisme' verliezen en met genoegen de regels overtreden.

Als het om 'eurocrisis' gaat, gebruikt de publieke omroep steeds vaker eufemistische termen, zoals 'staatsschuldencrisis' of 'financiële crisis'. De televisiezenders hebben zich daarmee het taalgebruik van de regering eigengemaakt. Zij verhinderen dat iemand "houd de dief!" kan roepen en de euro op de korrel kan nemen. Natuurlijk, net als niet-eurolanden heeft de eurozone te lijden onder de decennialang opgestapelde staatsschulden en de langetermijngevolgen van de financiële crisis die vijf jaar geleden begon.

Niet alleen in de eurozone moeten banken gestabiliseerd, gesaneerd of zelfs failliet verklaard worden. In Zweden, Zwitserland, de VS of Japan – overal is het aan de democratisch gekozen instanties om te beslissen of, en hoe, de belastingbetaler zijn eigen banken moet redden. Met de 'bankenunie' socialiseren de euroredders niet alleen de schulden van de banken; zij ondermijnen tegelijkertijd de democratie.

Het eerste deel van de bankenunie klinkt de Duitse 'control freaks' alleen door de titel al als muziek in de oren. Desalniettemin verdoezelt het 'Europese bankentoezicht' de controle van datgene waar het de zuidelijke landen, met Frankrijk voorop, nu werkelijk om gaat: de socialisering van de schulden in de eurozone. Geen wonder, want de banken in het Zuiden hebben doorgaans hogere schulden dan die in het Noorden. Hoogleraar Roland Vaubel van de Universiteit van Mannheim heeft onlangs onthuld hoe de euroredders zich dat voorstellen: via het ESM, "ongeacht wat de ministers van Financiën besluiten".

Laat het u welgevallen: uitgerekend het door de Bondsdag goedgekeurde 'Europese Stabiliteitsmechanisme' (ESM), dat – zoals ons plechtig werd beloofd – slechts landen mag ondersteunen en dat Duitsland voor 27% financiert, moet nu Spaanse en Franse banken zonder inspraak van de Bondsregering of de Bondsdag direct kunnen herkapitaliseren. Ook Duitse politici en de Duitse afgevaardigde bij de Europese Centrale Bank (ECB) Asmussen zijn hier uitgesproken voorstander van.

Een Franse vriend van de schrijver van deze regels leidt dat terug tot hernieuwd 'Duits nationaal-masochisme' dat de euro bij de Duitse politiek, media en economie heeft losgemaakt. Dat zal er dan ook voor zorgen dat nieuwe, vóór de Bondsdagverkiezingen 'in het zand getrokken strepen', bijvoorbeeld tegen een Europees depositogarantiestelsel, juist met genoegen zullen worden overschreden. Dan draagt niet alleen de Duitse belastingbetaler, maar ook de Duitse spaarder de verantwoording voor noodlijdende banken in het Zuiden.

Omdat bijna alle economische en politieke argumenten voor het instandhouden van de eenheidseuro passé zijn, komen Duitse – slechts Duitse! – politici nu steeds vaker met het argument 'vrede in Europa' op de proppen. Zij moeten echter niet vergeten dat wij onze vrede niet aan de euro, maar aan de democratie te danken hebben. Nog nooit is een democratie een andere democratie op dit continent aangevallen. Uitgerekend Duitse nationaal-masochistische euroredders staan op het punt onze democratie ernstige schade toe te brengen. Hoewel de euro steeds schadelijker voor de democratie wordt, roepen zij niet "houd de dief!" Zoals Carlos Gebauer van het tijdschrift 'Eigentümlich Frei' ('Eigenzinnig Vrij') het onlangs formuleerde, roepen zij liever "behoud de dief!"