Musical over The Matheo Solution ?

Laat mij beginnen de lezer gerust te stellen: ik zal in dit artikel niet opnieuw The Matheo Solution (TMS) inhoudelijk behandelen, want dat is op DDS gelukkig al vaak genoeg gedaan, onder meer in dit uitstekende artikel van Jean Wanningen. 

Waar ik het wèl over wil hebben, is de vraag waarom TMS relatief onbekend is gebleven. Het blijft in de media en in de politieke arena oorverdovend stil, hoewel verschillende politici en wetenschappers er enthousiast over zijn en uit onderzoek van de econoom Harry Geels is gebleken dat TMS de beste oplossing is voor de eurocrisis, zie de euro oplossingsmatrix van Geels. Zelfs een gerenommeerde euro-expert als de Fransman François Heisbourg bleek TMS helemaal niet te kennen, toen Jean Wanningen hem onlangs daarom vroeg.

Als er iets is waarover ik mij de afgelopen drie jaar kwaad heb zitten maken, is het wel de struisvogelmentaliteit van onze politieke- en media elite. Ik heb al eerder de vraag gesteld op DDS: hoe is het in vredesnaam mogelijk dat miljoenen mensen hun baan kwijtraken in de eurozone door een ondoordachte muntunie, tienduizenden ondernemers over de kop gaan, en er vervolgens door politici nauwelijks een serieuze discussie wordt gevoerd over monetaire alternatieven? In plaats daarvan, horen we onzinnig geblaat over een 5% EU-werkloosheid norm. Weer zijn de politici bezig met symptomen en weigeren simpelweg om na te denken over oorzaken van de malaise.

D66 leider Alexander Pechtold bakte ze onlangs wel heel erg bruin, toen hij in zijn eurodebat met Emile Roemer bij Pauw & Witteman ronduit verklaarde dat de monetaire aspecten van de euro wat hem betreft beter niet besproken konden worden. Dat zou maar onrust scheppen op de financiële markten, aldus Pechtold. Hiermee gaf Pechtold indirect aan dat we door de muntunie in feite de Europese democratie verkwanseld hebben en overgeleverd zijn aan de grillen van de financiële markten.

Het was triest dit te moeten vernemen van de leider van een partij, die in 1966 tot stand kwam  nadat 36 verontruste burgers – waaronder ook een Gajentaan, mijn oom – een appèl hadden opgesteld “gericht aan iedere Nederlander die ongerust is om de ernstige devaluatie van onze democratie”. Misschien is het tijd voor een nieuw appèl, maar dit keer komt de devaluatie van onze democratie door de dictatuur van de financiële markten en de EU-bureaucratie, twee machten die in feite zonder tegenmacht functioneren. Vanuit liberale optiek hoogst kwalijk!

Hoe het ook zij, je kwaad maken heeft geen zin. Misschien moeten we de politieke schokgolf die is ontstaan door de opkomst van een bonte schakering aan eurosceptische partijen bij de Europese Verkiezingen van 22 mei jongstleden,  aangrijpen als een gunstig moment om TMS nog eens onder de aandacht te brengen. Eén van de lessen van die Europese Verkiezingen is geweest, dat een puur inhoudelijke benadering van problemen niet aanslaat. We leven in een mediamaatschappij, of zoals de Fransen zo mooi zeggen, La Société du spectacle. De grootse winnaars van EP2014 waren partijen met een mediagenieke lijsttrekker, zoals Nigel Farage van UKIP of Marine Le Pen van het Front National. Wat geldt voor de politiek, geldt in toenemende mate ook voor wetenschappelijke of economische ontwikkelingen: als er niet een mediahype aan gekoppeld is, wordt het simpelweg niet opgemerkt.

Misschien moet André ten Dam, de bedenker van TMS, zich laten bijscholen door een ervaren mediatrainer en zich vaker vertonen in bekende praatprogramma’s zoals Knevel & Van den Brink of, waarom niet, RTL Late Night met Umberto Tan. André zit natuurlijk met het nadeel dat monetaire problematiek per definitie gecompliceerd is, hij zal dus moeten oefenen op sterke one-liners om zijn punt te maken. Behalve in Nederlandse TV programma’s, zou ik André en andere TMS supporters ook graag zien verschijnen bij buitenlandse programma’s zoals Günther Jauch of “hart aber fair”.

Ik denk dat we nergens voor moeten terugdeinzen. Van mijn part maakt John de Mol jr een musical over TMS, met Bastiaan Ragas als André ten Dam en Ernst Daniël Smid in de rol van Draghi, die zich eerst hardnekkig verzet tegen het concept van monetaire flexibiliteit, maar na een prachtig gezongen solo van Chantal Janzen overstag gaat en zich bekeert tot TMS. Daarna is het nog maar een fluitje van een cent om ook Angela Merkel (Simone Kleinsma) en François Hollande (Wlliam Spaaij) te overtuigen, en komt alles toch nog goed.

 Nu ja, dit is uiteraard schertsend bedoeld, maar ik denk dat er wel degelijk andere manieren gezocht moeten worden om TMS als oplossing voor de eurocrisis breder onder de aandacht te brengen.