Mogen journalisten partijdig zijn?
Nederland is een democratie. Het staat ons vrij tijdens de verkiezingen om onze vertegenwoordigers te kiezen. Degene die gekozen zijn, van welke partij ook, moeten een regering vormen om het land in goede banen te leiden. Daar worden zij trouwens door het volk voor betaald. En dat volk weet ook graag op een objectieve manier wat er in de politiek gebeurd. Zij zijn daarvoor afhankelijk van de schrijvende, beeldende en sprekende pers. En hier wringt het schoentje in Nederland. De meeste journalisten bekennen kleur in hun artikelen of reportages. Velen lopen als hondjes achter gekozen volksvertegenwoordigers. Politieke journalisten moeten dit doen om onze verkozenen te interviewen en om hen uitspraken te ontfutselen, waardoor ze de voorpagina of het hoofditem van het nieuws halen. Doch zijn vele reporters selectief in het brengen van nieuws. Dan heb ik het over de journalisten die heulen met de linkerzijde van de politiek. Deze mensen hebben maar één visie. En dat is ervoor zorgen dat hun partij zo goed mogelijk aan de lezer, luisteraar of kijker voorgesteld wordt. De partij die ze verafgoden is hen van huis uit meegegeven of tijdens de studies opgedrongen. Het is een publiek geheim in Nederland dat de meeste journalisten links zijn. Tijdens de studie word er voornamelijk door de docenten op aangedrongen dat rechts fout is. Links is goed en de multiculturele samenleving die ons door links is opgedrongen ook. Tijdens mijn studie vergeleek mijn docent het tijdperk van Bill Clinton met het tijdperk van koning Arthur in het verleden. Hij omschreef het tijdperk van Clinton (waarin ik toen studeerde) als de hemel op aarde. Hij opperde dit omdat Clinton links was en in zijn ogen moet koning Arthur ook links geweest zijn.
De grootste en bovendien de meeste partijen in Nederland zijn links. Daarom zijn veel journalisten afhankelijk van deze mensen. Je slaat de hand niet, die je voedt. Veel reporters zijn afhankelijk van de goedwil in de politiek en een kritisch artikel of reportage op een van die partijen kan je al gauw zuur opbreken.
Een goede journalist loopt niet aan de leiband van links of rechts. Hij of zij brengt objectief nieuws en stelt kritische vragen aan degene die door het volk verkozen zijn. De politiek beheerd in feite het geld van de gewone burger. Daarom is het niet meer dan normaal dat zij rekenschap geven over wat er met dat geld gebeurd. Daar heeft de burger recht op. Alleen al voor het feit dat de werkenden de helft van hun loon aan de staat afgeven. Spijtig genoeg gebeurt dit maar heel mondjesmaat dat een minister openheid geeft over de verspilling van miljarden. Zo heeft de politiek miljarden euro's gegeven aan Griekenland tegen de wil van het volk. Terwijl dat dit wel het geld van het Nederlandse volk is. Zij hebben het recht om te weten waarom het kabinet dat doet. Terwijl zij ook het recht hebben om te weten wat er met de miljarden van ontwikkelingssamenwerking gebeurd. Heel veel zaken worden niet naar boven gebracht door de journalisten. Neem nu de 150 miljoen euro die door de Minister voor buitenlandse handel en ontwikkelingssamenwerking Ploumen aan Soedan gegeven worden ten gunste van een dictator die zijn eigen volk afmaakt. Het kabinet wilde dit stilhouden. Gelukkig is het dan toch uitgekomen. Veel kritische artikelen in de linkse kranten of op de linkse radio en televisie heb ik niet gehoord. Gelukkig bestaat er internet en kunnen we ook objectief nieuws lezen.
Jan met de pet is niet zo dom als sommige journalisten denken. Kijk maar naar de schrijvende pers. Kranten verliezen steeds maar meer lezers. O ja, misschien is dit ook te danken aan het internet zoals de kranten opperen. Welke kranten verliezen lezers? Juist, de linkse kranten. Jarenlang hebben zij het volk hun linkse mening opgedrongen en hun linkse vertegenwoordigers de hemel ingeprezen. Maar met de nieuwe eeuw kwam ook het internet in opmars en kon Jan met de pet ook de andere kant van de medaille lezen. Mensen die graag de rechterzijde wilden lezen, konden dit nu plotseling wel. Zij dumpten hun linkse krant en zochten hun zijde van het nieuws op internet.
Toch hebben nog veel journalisten het niet begrepen. Kijk maar eens naar de regionale kranten. Ik, als onafhankelijk reporter, schaam me soms voor mijn collega's. Hoe wethouders en burgemeesters gespaard worden in de regionale pers. Dit is een schande. Ik geef u een klein voorbeeld uit een regio die voor veel Nederlanders niet echt belangrijk is.
Neem nu de stad Hulst in Zeeuws-Vlaanderen. Daar hebben ze de nieuwe Bierkaai (een wooncomplex met een historische vaargracht) gerealiseerd. Die nieuwe bierkaai is ontwikkeld met geld van de zorg. En dit heeft de Hulsterse politiek in alle stilte beslist. Ze noemen dit achterkamertjespolitiek. Met alle gevolgen van dien voor de ouderen en gehandicapten. Waar ze vroeger wel recht op hadden, wordt hen nu geweigerd. Dit komt omdat het geld op is. Er is niks meer te geven. De ouderen worden door dit beleid in de kou gezet. Terwijl zij jarenlang zowel gemeentebelasting als loonbelasting betaald hebben. Op de nieuwe asielzoekershorden die de stad overspoelen wordt niet bezuinigd. Zij krijgen alles wat hun hartje beheerd van het gemeentebestuur. Lees of hoor je daar iets over in de regionale media? Neen, want de regionale media is erg links. Bovendien werd het geld dat van de zorg naar de Bierkaai vloeide goedgekeurd door het landelijk PVDA-bestuur. Hier was een rol voor de pers weggelegd. Een objectieve journalist zou dit tot het bot uitspitten om de waarheid naar boven te krijgen. Niks van dit alles. Ze zijn bang om hun baan te verliezen. Want in de regionale politiek belt de betreffende wethouder of burgemeester naar de krant om het ontslag te eisen van de betreffende journalist die het aandurfde om een kritisch artikel te schrijven. U moet goed weten dat sommigen van deze politiek actieve gemeentewethouders doorstromen naar de landelijke politiek. Zij, die van deze macht geproefd hebben, weten hoe ze het spel moeten blijven spelen. En daarom zal het er in de landelijke politiek niet anders aan toe gaan dan in de gemeentelijke politiek.
