Het is lang niet gemakkelijk om een kind met het Syndroom van Down te hebben. Ten eerste heeft zo'n kind ontzettend veel aandacht nodig, en daar komt nog eens bij dat hij of zij vrijwel zeker ook op jonge leeftijd zal overlijden. Het is triest, maar de meeste mensen met Down worden nou eenmaal niet erg oud.
Toch is het volgens veel ouders van Down-kinderen ook een enorme verrijking om zo'n kind te hebben. Ze zijn vaak namelijk maar wat positief en energiek, en zijn er altijd op uit om hun ouders en volstrekt vreemden te plezieren.
Moeder Jennifer Kiss-Engele, uit Canada, is dan ook dol op haar zoontje Sawyer. Helaas gebeurde er onlangs iets hartverscheurends: Sawyer was namelijk de enige leerling van zijn klas die niet was uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van een klasgenootje.
Omdat Jennifer dat zo ontzettend erg vond besloot ze een brief aan de moeder van de andere leerling te schrijven die ze vervolgens op Facebook zette.
Ze schrijft:"Ik weet dat het niet kan zijn omdat Sawyer gemeen is; je zult juist geen gelukkiger kind ontmoeten. Ik weet ook dat het niet kan zijn omdat hij niet leuk is; hij heeft juist een geweldig gevoel voor humor en een aanstekelijke lach.
"Ik weet ook dat het niet komt doordat mijn kind en jouw kind niet met elkaar overweg kunnen. Sawyer heeft jouw kind meerdere malen bij naam genoemd. Nee, de enige reden dat je besloot om mijn zoon niet uit te nodigen is dat hij het Down Syndroom heeft."
Behoorlijk confronterend, natuurlijk, maar bovenstaande betekent niet dat Jennifer geen begrip kan opbrengen voor de andere moeder. Ze schrijft de brief, legt ze uit, omdat ze hoopt dat ze de andere vrouw het één en ander kan leren over
kinderen met Down. Daarnaast, schrijft ze, zou ze het geweldig vinden als ze deze mogelijkheid juist zouden aangrijpen om elkaar beter te leren kennen, en hun kinderen ook.
Ook kijkt Jennifer naar zichzelf. Ze beseft zich, in haar eigen woorden, dat het haar "opdracht is om mensen kennis bij te brengen over wat het betekent om het Syndroom van Down te hebben, en dat Down-mensen meer met ons gemeen hebben dan dat ze van ons verschillen."
Ze sluit haar brief vervolgens op een bijzonder vriendelijke manier af:
"Weet alsjeblieft dat ik er voor je ben als je ooit met me wilt praten. Ik ben weliswaar een mama-beer, maar ik ben bijt niet. Ik realiseer me dat we allemaal fouten maken en dat we het allebei beter hadden kunnen doen."
Doordat de toon van haar brief weliswaar confronterend maar tegelijkertijd ook vriendelijk is nam de moeder van het jarige klasgenootje uiteindelijk contact op met Jennifer. Zij vertelde Sawyer's moeder dat ze met haar kind gesproken had. Vervolgens maakte haar kind een uitnodiging speciaal voor Sawyer: helemaal uniek.
Jennifer schrijft:
"Natuurlijk kan hij niet ophouden met daarover te praten, zo gelukkig is hij!"
Nu hopen dat het uiteindelijk resultaat hiervan is dat zowel Jennifer als Sawyer er vrienden bij hebben voor het leven.
