Mijn politieke held van 2010: Maxime Verhagen

Nu 2010 op zijn eind is maakt politiek Nederland de balans op. En er valt een hoop te zeggen over dit jaar. De val van een waardeloos kabinet, de vorming van een droomconstructie en het vertrek van een aantal politieke namen die misschien al eerder het veld hadden moeten ruimen (Verdonk, Klink, Halsema, Kant). En het jaar heeft ook nieuwe grootheden gemaakt: Wilders ging stevig door maar kon electoraal niet winnen van het nieuwgevonden politieke vernuft van Mark Rutte en zijn VVD. Dat deze laatste ook door DDS lezers tot politicus van het jaar is verkozen is dan misschien ook niet vreemd. Onderbelicht in het opmaken van de balans blijft echter mijn politieke grootheid van 2010: Maxime Verhagen.

De nieuwe partijleider van de Christendemocraten heeft dit jaar aangetoond een groot politiek leider te zijn: hij beschikt over stalen zenuwen, die hij vakkundig kan combineren met een realpolitik inzicht in zowel zijn eigen partij als het politieke krachtenveld in het algemeen. Een verademing na het sullige leiderschap van Balkenende, die niet doorhad of weigerde te accepteren dat zijn CDA gedecimeerd zou worden op 9 juni. Verhagen had echter wel een duidelijk doel; coalitievormen over rechts. En dat doel heeft hij zonder electoraal winstbejag maar met behoud van vertrouwen van zijn partij bewerkstelligd.

Viel het journaille nog over hem heen in de eerste weken na de verkiezingen, toen hij onderhandelingen met de PVV weigerde, enkele weken later werd zijn masterplan duidelijk: eerst moest hij alle andere opties uitsluiten – waarbij hij ondersteund werd door een nog altijd onbegrijpelijke aanzet van Job Cohen om over rechts te formeren – voordat hij aan de PVV-wantrouwige CDA minderheid een samenwerking kon verkopen. Met stalen zenuwen heeft hij zijn moment afgewacht. Ook het interne machtsspel binnen de CDA – de inmiddels befaamde gesloten deurensessies – is zonder al teveel gezichtsverlies door Verhagen opgelost, waarbij hij en passant ook nog eens zijn grootste politiek rivaal wist kalt te stellen.

Het laatste hoogtepunt uit de stormachtige maanden van Maxime is de huidige ministersploeg. Door zijn afwachtende houding wist Verhagen zijn partij in de underdogpositie te houden. Het leverde hem een ijzersterke onderhandelingspositie op om de ministersposten te verdelen. En het resultaat daarvan is bekend: ijzersterke mensen op mooie posities. En voor Maxime zelf? Zelden heeft Nederland zo´n sterke ministerspost gekend als die waar hij aan het roer zit. Het is maar licht overdreven om te stellen dat zijn ministerie de Nederlandse economische motor draaiende houdt.

Dit lezende zou een politiek onwetende geest kunnen vermoeden dat Maxime Verhagen een onbetrouwbare samenwerkingspartner is. Niets is echter minder waar. Rutte weet precies wat hij heeft aan zijn vicepremier. Het machtsspel wat Maxime de voorbije maanden gevoerd heeft was pure noodzaak om te komen tot dit kabinet. Slechts een doorgewinterd politicus als hij was in staat het zo te spelen. Voor mij is dan ook een ding duidelijk: dat Rutte I er gekomen is hebben wij aan Maxime Verhagen te danken. Of het ooit zal vallen weten alleen de Goden, maar aan Maxime zal het zeker niet liggen.