Maatregelen tegen homohatend Oeganda kunnen geen kwaad

De president van Oeganda zette maandag zijn handtekening onder een wet die het mogelijk maakt homoseksuelen levenslang op te sluiten. Ook gewone Oegandezen die het nalaten het homoseksuele gedrag van anderen bij de autoriteiten te melden, zijn nu strafbaar.

Te gek, natuurlijk, dus prima dat de Nederlandse overheid de hulp aan de Oegandese staat opschort en homoseksuelen uit het land zonder meer een verblijfsvergunning in Nederland kunnen krijgen.

De reactie staat echter in enig contrast met de manier waarop Nederland is omgegaan met de anti-homowetgeving in Rusland. Daar is het verboden 'propaganda' te maken voor homoseksualiteit, zogenaamd om de kinderen te beschermen tegen deze verderfelijke Westerse invloed. Homo's die in Rusland hand-in-hand over straat lopen moeten oplossen. De vervolging van overheidswege is niet zo onverbiddelijk als het geval is in Oeganda, maar toch, bepaald 'Nederlands' is het niet.

Maandenlang hebben we over de schrijnende situatie van homo's in Rusland in de krant kunnen lezen. Er zijn, rond de Olympische Winterspelen in Sochi, tal van reportages over gemaakt. Er werd opgeroepen tot een boycot van de Spelen, er was kritiek op de vriendschappelijke betrekkingen tussen Nederland en Rusland. (Hoewel die tijdens het 'Vriendschapsjaar' zo vriendschappelijk niet waren...) De boodschap, vooral van links, was: Nederland moet de economische en politieke belangen in het buitenland niet voor de mensenrechten laten gaan.

Dat is nonsens, want dat is precies wat een staat wel hoort te doen. Waarom zouden wij geen geld mogen verdienen aan Russisch gas, omdat we het niet eens zijn met de manier waarop de Russen met hun homo's omgaan? We kunnen kritiek leveren en, zolang dat ons belang niet schaadt, Russische homo's en homo-organisatie's helpen. Maar er is geen reden waarom wij zouden moeten lijden, omdat de Russische homo's dat doen.

In Oeganda liggen de zaken anders. Nederland heeft geen groot belang bij vriendschappelijke betrekkingen met dat land. Nederlandse bedrijven exporteren wel naar Oeganda, maar de kans dat zij enige last ondervinden van het Nederlandse beleid is klein. Oeganda heeft Nederland immers meer nodig dan andersom.

Voor Rusland geldt het tegenovergestelde. Als Nederland het gas niet koopt, doet Duitsland dat wel of een ander land. In vergelijking met Rusland is Nederland, niet alleen letterlijk, klein. In vergelijking met Oeganda zijn we een groot land. We kunnen die positie best gebruiken om druk uit te oefenen op het walgelijke beleid van president Museveni.

Probleem opgelost, zou je denken. Eindelijk een buitenlandse kwestie waar links en rechts het over eens kunnen zijn.

Toch niet. Want als we naar linkse journalisten als Marcia Luyten luisteren, moeten juist begrip hebben voor de situatie in Oeganda. Dat is zo'n conservatief land, de mensen daar delen simpelweg onze waarden niet. Dat kunnen we hen toch niet kwalijk nemen? Ze zegt nog net niet dat we helemaal geen waardeoordeel mogen vellen over het Oegandese anti-homobeleid. Cultuur-relativisme ligt tegenwoordig immers een beetje moeilijk.

Waar was dat begrip toen het over Rusland ging? Ook dat is een conservatief land en de mensen daar delen onze waarden niet. Daar weerhield echter geen journalist of linkse activist ervan op te roepen tot een boycot. Vanwaar de dubbele moraal?