Hoop.
Misschien dat er toch nog iets van reden voor hoop is:
Het is een terugkerend patroon van gruwelijkheid: ISIS verovert een stad, executeert honderden mannen, vernietigt heiligdommen, hijst de zwarte jihadvlag en publiceert de fotos daarvan trots op Twitter en Facebook. Het door de extremisten uitgeroepen kalifaat omvat inmiddels bijna een derde van Syrië en grote delen van Irak. Daarnaast trokken zij afgelopen weekeinde een stad in Libanon binnen en bedreigen ze de grenzen van Jordanië en Saudi-Arabië. Het is een ongekende opmars van de terreurclub, die tot voor kort geleden slechts een van de filialen van Al-Qaeda was.
Je zou denken: ze rukken overal op, dit wordt bijzonder problematisch. Dat is het ook, maar dat is het hele verhaal niet: hoe meer steden ISIS verovert, en hoe meer landen de terroristische organisatie binnenvalt, des te groter de kans dat andere Arabische landen zich verenigen en samen terugslaan.
Het zou best kunnen dat ISIS te ver gaat, te veel vijanden maakt, en een te groot gebied in handen krijgt, waardoor het zichzelf niet meer kan verdedigen als het wordt aangevallen.
Laten we het in ieder geval hopen; het kan en mag namelijk niet zo zijn dat hele landen ingelijfd worden in het kalifaat van Abu Bakr al-Baghdadi.