Monckton's advies aan wetenschapsjournalisten: 'Do your homework!'

Met het oog op de voorgenomen invoering van een CO2-belasting in Australië is Lord Christopher Monckton weer op een lezingentoer in dat land. In dat kader heeft hij ook deelgenomen aan een debat met Richard Denniss (een econoom), georganiseerd door de nationale persclub.

De Australische media rapporteren zeer eenzijdig over het klimaat'vraagstuk', waardoor velen in Australië denken dat de opwarming van de aarde (die zo'n tien jaar geleden is gestopt) catastrofale gevolgen zal hebben en dat maatregelen daartegen dringend gewenst zijn.

Ondanks dat is de Australische bevolking toch in meerderheid tegen de invoering van een CO2-belasting. De Australische premier, Julia Gillard, heeft de afgelopen week campagne gevoerd om de kiezers van het nut van die belasting te overtuigen. Wat was het resultaat?

Dan Nancarrow rapporteerde daarover in de 'Brisbane Times':

A poll by ReachTel has shown a week of public campaigning on the climate change reform by Julia Gillard has failed to sway voter opinion on the tax in the past seven days.

Despite the issue dominating the news cycle for the past week, support for the carbon tax (32.4 per cent) remained 28.6 points behind support against the reform (61 per cent) over the past seven days.

Sinds Monckton zich in de klimaatdiscussie heeft geprofileerd, heeft hij talloze ad hominem aanvallen over zich heen gekregen – ook in de Australische media. Dat is typisch voor het klimaatdebat. Op andere wetenschapsterreinen gebeurt dat niet of nauwelijks. Men vraagt zich af waarom dat nodig is. Immers, als AGW (Anthropogenic Global Warming) makkelijk op grond van inhoudelijke argumenten zou zijn aan te tonen, zou men ook wel zonder kunnen. Maar dat is toch kennelijk niet het geval.

Vele bekende argumenten passeerden weer de revue in het debat. Ik pik er enkele uit.

Richard Denniss beriep zich voortdurend op de 'consensus' die volgens hem onder een grote meerderheid van klimaatwetenschappers zou bestaan. Monckton hielp hem uit de droom. In de eerste plaats wordt er in de wetenschap niet bij consensus beslist. In de wetenschap gaat het om bewijzen. In de jaren dertig hadden zo'n honderd Duitse fysici zich tegen de opvattingen van Einstein gekeerd in een boek: '100 Scientists against Einstein'. De reactie van Einstein was laconiek: 'If I were wrong, it would only have taken one.'

Maar er is méér. Duizenden wetenschappers worden als klimatoloog beschouwd. Zij houden zich echter in overgrote meerderheid met talloze perifere aspecten van het klimaat bezig. Wereldwijd houden slechts enkele tientallen zich bezig met hét centrale probleem van de klimaat'problematiek': de klimaatgevoeligheid van CO2 – gedefinieerd als het effect van een verdubbeling van de CO2-concentratie in de atmosfeer op de aardse temperatuur.

Het VN-Klimaatpanel (IPCC) neemt aan dat dat effect groot is: een bandbreedte met als middenwaarde 3,3 graden Celsius. Maar in haar klimaatpropaganda gaat de Australische regering uit van 5,1 graden Celsius. Dat ligt dus vér buiten de vermeende consensus van het IPCC.

Vele andere wetenschappers komen echter op veel lagere getallen uit – sommigen op nihil, anderen op één graad Celsius en weer anderen op minder dan een halve graad Celsius. Dat zijn allemaal waarden waarover men niet wakker hoeft te liggen.

Monckton kwam met een eigen berekening met behulp van een (wel héél erg) simpele methode. Sinds 1750 hebben temperatuurmetingen met thermometers in centraal Engeland een stijging te zien gegeven van 0,9 graden Celsius. In diezelfde periode is de CO2-concentratie verdubbeld. Dat betekent dat metingen wijzen op een klimaatgevoeligheid van hooguit 1 graad Celsius.

Bovendien heeft het VN-Klimaatpanel erkend dat klimaat als een gekoppeld, non-lineair, chaotisch systeem dient te worden beschouwd. Dat impliceert dat het gedrag daarvan niet kan worden voorspeld (zie ook mijn 'posting' over Henk Tennekes).

En dan is er het verzekeringsargument. Men verzekert zich toch ook tegen ziekte, brand of autoschade? Waarom dan niet tegen klimaatverandering? In de verzekeringsbranche is er een stelregel: indien de kosten van de premies hoger zijn dan de mogelijke opbrengsten van de uitkering bij schade, dan dient men geen verzekering af te sluiten.

En als men dan toch zo nodig een beroep wil doen op consensus, dan dient in dit geval te worden verwezen naar de 'peer-reviewed' milieueconomische literatuur, die in overgrote meerderheid stelt dat de kosten van het klimaatbeleid niet opwegen tegen de baten. Immers, het huidige klimaatbeleid heeft geen enkel meetbaar effect op de aardse temperatuur. 'All pain and no gain.'

En daarbij kan men zich opnieuw op consensus beroepen, want dát is de consensus onder klimatologen van alle gezindten, dus zowel protagonisten als antagonisten van AGW. Helaas weten de meeste mensen, inclusief de politici die over ons klimaatbeleid beslissen, dat niet. Waarom niet? Omdat de AGWers daarover altijd hun mond stijf dichthouden. Als een bedrijf of een politicus bewust (of zelfs onbewust) cruciale informatie achterhoudt, dan volgen daar gewoonlijk sancties op. Maar wanneer het om klimaat gaat, blijkt dat tot dusver niet te werken. Dat is jammer. Daar zou toch eens verandering in moeten komen. Want klimaatbeleid kost een fortuin. En je krijgt er niets voor terug. 

Kijk en geniet verder hier. http://www.youtube.com/watch?v=ma6cnPLcrtA

Opvallend was de toon van het debat: uiterst hoffelijk! Dit keer geen moddergevecht! Het schijnt dus wèl te kunnen.