Mounir Samuel, vrouw-naar-man transgender van Egyptische komaf, vind dat er te weinig aandacht is voor relaties tussen moslims en niet-moslims. Regenboogpaden schijnen toch niet zo goed te werken! Aldus het Parool. Ze vertelt eerst over van die onzinthema's als genderfluïditeit en 'vrije seksuele expressie' en kreeg naar eigen zeggen luidkeels steun omtrent haar transitie vanuit biculturele en Marokkaanse gemeenschappen (yeah right). Klote inleiding die de toon zet voor de rest van het artikel dus.
De conclusie van haar stuk komt erop neer dat het verrekte moeilijk is om, in Theo Hiddema's woorden, '
integratie tussen de lakens' te bewerkstelligen. Ze merkt op dat
Amsterdam, die biculturele lhbti's (Nederlander wanneer het ze uitkomt) aanmoedigt om gewoon zichzelf te zijn, toch behoorlijk faalt op dit gebied. Een groot probleem wat haar in het oog springt is het complete gebrek aan het tonen van affectie in stadsdelen als Nieuw-West. In voornamelijk islamitische buurten is dat natuurlijk allemaal haram.
Concrete stappen, behalve 'in gesprek gaan', zitten er niet bij want daar schort het altijd aan bij dit soort identiteitspolitiek. Gelukkig heeft ze zelf al wel door dat dergelijke bewegingen het niet gaan redden met een gaybra-pad of een stel leernichten, provocerend op een boot. Ondanks dat zulke seksueel georiënteerde identiteitspolitiek volstrekt eendimensionaal is kaart het met Samuel's opinieartikel wel een mooi aspect van de discussie aan:
islam houdt niet van lhbti's en links krijgt dat steeds meer door.