Komt een student bij de UvA

Net zo erg als een vrouw bij de dokter.

Ik ben gisteren begonnen aan een tweede master. Gelijktijdig met mijn eerste, anders kost het me flink knaken. Deze master wordt in heel academisch Nederland enkel aangeboden aan de UvA, mijn minst favoriete universiteit. Het is mijn instinct deze instelling te mijden als een leprozenkolonie, maar het noodlot dwingt me nu daar college te lopen. Zoals verwacht ging alles mis.

De UvA is een onoverzichtelijke bureaucratische kolos. Ik heb in mijn studietijd aan twee andere universiteiten college gelopen; respectievelijk aan mijn alma mater, de VU, en aan de Universiteit van Leiden. Naar mijn ervaring (nu nog) uitstekende onderwijsinstellingen met een hoog onderwijsniveau als er geen ‘pre-masters’ of hbo’ers in de zaal zitten. Wat deze universiteiten goed maakt is echter niet alleen het onderwijs, maar ook de overzichtelijkheid en het functioneren van het administratieve systeem. Je vult de juiste zaken in en dan ben je ook daadwerkelijk ingeschreven. Hoe anders is dat aan de UvA.

De ellende begon allemaal doordat mijn toelating niet was doorgegeven aan de centrale studentenadministratie. De faculteit vond het prima dat ik college kwam lopen, maar vond het niet echt nodig dat door te geven aan overkoepelende organen. Ik heb dus nog steeds geen UvA-collegekaart, formeel sluit me dat uit van deelname aan colleges.

Toen ik bij het onderwijsbureau van de faculteit naar inlichtingen kwam vragen, mocht ik eerst in een rij gaan staan. Na een tijdje werd ik te woord gestaan door een modepopje, voorzien van plastic brilmontuur en NRC next-abonnement. Het meisje zat er vooral mooi te wezen en was onophoudelijk bezig haar lippen te voorzien van een dikke laag Vaseline  terwijl ze mijn verhaal aanhoorde. Niet dat ze opkeek van haar scherm, want daarop gebeurden dingen die kennelijk meer aandacht verdienden dan mijn gezever over een juiste inschrijving.

Om een lang verhaal kort te maken; ik moest bij haar collega zijn. Weer een rij. Toen deze jongeheer (met plastic brilmontuur en Grunberg-oogopslag) mijn verhaal had aangehoord, zei hij dat ik bij de centrale studentenadministratie moest zijn. Zij gingen niet over inschrijvingen aan de universiteit, enkel over die aan de faculteit. Ik probeerde nog dat het probleem juist aan de facultaire kant lag; dat zij moesten doorgeven dat ik toegelaten was. Hielp allemaal niets. Hij kon me niet helpen. Mocht ik nog vragen hebben dan kon ik naar het loket studentenzaken, weer een ander loket.

Op de vraag of ik nu wel colleges kon lopen, schreef hij resoluut een e-mailadres op. Dat was van de vakgroepleider. Ik moest hem maar even mailen met de vraag of ik zitting mocht nemen in een college dat over een kwartier begon. Ook hiermee kon hij me verder niet helpen. Even overwoog ik de vraag of hij wel deed aan hulp bij zelfmoord. Ik werd gillend gek.

Heel academisch Nederland weet dat de UvA een bureaucratische puinhoop is. Dat blijkt ook uit onderzoeken. Toch is er niemand die er iets tegen doet. Nee, in plaats daarvan wil het management van de Universiteiten van Leiden, Delft en Rotterdam een nieuwe bureaucratische mangel in het leven roepen. Alstublieft meneer Zijlstra, houdt ze tegen! Eén UvA is al erg genoeg.