Klimaatinquisiteur Stefan Rahmstorf tracht wetenschapsjournaliste te intimideren

Onderdrukking van afwijkende geluiden, diffamering en intimidatie van andersdenkenden behoort tot het standaardrepertoire van een klein kerngroepje van aanhangers van de menselijke broeikashypothese (AGW= Anthropogenic Global Warming). Zo heeft de voorzitter van het VN-klimaatpanel (IPCC), Pachauri, de Deense klimaatscepticus Bjørn Lomborg ooit eens met Hitler vergeleken. Zijn vice-voorzitter, de Belgische klimaatpaus Jean-Pascal van Ypersele doet weinig voor hem onder, zoals ik onlangs berichtte. In Engeland waken onder meer leden van de Royal Society over het politiek correcte klimaatdenken. Zij gingen daarin zelfs zo ver dat zij druk op een bedrijf als Exxon hebben uitgeoefend om financiële steun aan klimaatsceptici te beëindigen. Men kan zich in gemoede afvragen of dit nu op de weg van een wetenschappelijke academie ligt. Voor zover mij bekend heeft Exxon zich daar gelukkig niet veel van aangetrokken – hoewel de omvang van de steun aan klimaatsceptische instellingen helaas in het niet valt bij de bedragen waarover de officiële klimaatpropaganda kan beschikken.

Maar het toppunt van inquisitie-ijver was toch wel de wijze waarop de Britten een klimaatconferentie in Moskou hebben proberen te saboteren. Andrei Illarionov, voorheen economisch adviseur van President Poetin en thans senior fellow bij het Cato Institute, heeft voor ons vastgelegd wat daar heeft plaatsgevonden.

In ons eigen land kan worden gewezen op het duo Marcel van Calmthout/Ab Pilgram. De laatste doet zich onschuldig voor als neutraal (voormalig) journalist, maar hij is in feite een van de belangrijkste klimaatspindocters van de regering.

In Duitsland is het vooral Stefan Rahmstorf, verbonden aan het 'Potsdam Institut für Klimafolgenforschung' (PIK) die als klimaatinquisiteur een schrikbewind voert. Wanneer er ook maar iets in de Duitse media verschijnt dat afwijkt van het AGW-dogma benadert hij de redacties om rechtzetting te eisen. Hij is daar door de jaren heen bijzonder succesvol in geweest. Dat is naar mijn gevoel één van de redenen dat de Duitsers minder goed geïnformeerd zijn dan wij Nederlanders over klimaatzaken en dus nog steeds dociel in de van overheidswege gepropageerde klimaathysterie meegaan.

Maar recentelijk lijkt Rahmstorf zijn hand te hebben overspeeld. Wat was namelijk het geval?

Onder de titel, 'Unabhängiger Wissenschaftler oder politischer Agitator? Eine Journalistin wehrt sich gegen die Häme von Stefan Rahmstorf', beschrijft Markus Lehmkuhl hoe Rahmstorf karaktermoord op de freelance wetenschapsjournaliste Irene Meichsner heeft proberen te plegen. Zij had het namelijk gewaagd het VN-klimaatpanel (IPCC) te bekritiseren vanwege alarmistische passages over de toekomstige landbouwproduduktie in Afrika, als gevolg van de vermeende opwarming van de aarde. Deze waren niet op 'peer-reviewed' literatuur gebaseerd, maar toch in de samenvatting van het IPCC-rapport terecht gekomen en werden vervolgens in de klimaatalarmistische uitspraken van Pachauri en Ban Ki Moon hoog opgespeeld. Later zou dit bekend worden als 'Africagate'.

Volgens Rahmstorf zouden de door haar gebruikte gegevens niet kloppen, waardoor zij het IPCC ten onrechte in een kwaad daglicht zou hebben gesteld.

De krant waarin het artikel van Meichsner was verschenen, de 'Frankfurter Rundschau', zwichtte voor de machinaties van Rahmstorf en publiceerde een artikel van twee bladzijden waarin de redactie zich distantieerde van het oorspronkelijke artikel van haar. Een andere krant waarin het artikel eveneens was verschenen, de 'Kölner Stad-Anzeiger', liet het echter rustig op haar website staan (zie hier).

Maar Meichsner liet dat niet op zich zitten en maakte de zaak aanhangig bij het Landsgerecht van Keulen. Dat bepaalde dat zij gelijk had en dat Rahmstorf zijn beschuldigingen diende in te trekken.

Voorts:

Im Übrigen muss der Beklagte der Klägerin 511,58 Euro nebst Zinsen zahlen und zwei Drittel der Kosten des Rechtsstreites übernehmen. Zur Begründung stellt die Kammer fest, dass es sich um unwahre Tatsachenbehauptungen handele, die die Klägerin in ihrem Persönlichkeitsrecht verletzen ...

Helaas was het toch in zekere zin een Pyrrusoverwinning voor haar, want Irene Meichsner heeft besloten om niet meer over klimaat te publiceren.

In Nederland is de situatie – gelukkig – anders. Ik kan mij bijvoorbeeld van gecertificeerde klimaatalarmisten, zoals Pier Vellinga, Wim Turkenburg en Frans Berkhout, niet voorstellen dat zij zich van praktijken bedienen die zo kenmerkend zijn voor Stefan Rahmstorf. Maar hoe komt het dan dat er nauwelijks of geen klimaatsceptische geluiden in de landelijke kwaliteitsdagbladen doordringen, terwijl er toch duidelijk tekenen zijn dat de regering al 'om' is? Ik vermoed dat dat heeft te maken met een soort van zelfcensuur en de invloed van wetenschapsredacteuren als Karel Knip (NRC/HB), Marcel van Calmthout (VK) en Joep Engels (Trouw), die er moeite mee hebben te erkennen dat zij er jarenlang naast hebben gezeten en hun lezers verkeerd hebben voorgelicht.

Maar misschien beschik ik niet over de juiste informatie. Dus mochten er potentiële klokkenluiders zijn die zich geroepen voelen om mij aan te tonen dat ik fout zit, stuur mij dan een e-mailtje. Ik zal die informatie uiterst vertrouwelijk behandelen en bij een eventuele toekomstige parlementaire enquête naar wat er allemaal is misgegaan ten aanzien van de klimaatwetenschap en klimaatvoorlichting daarover zwijgen als het graf.