Het duurt nog vier maanden voor de Amerikanen hun volgende president kiezen, maar Nederlandse media zijn al begonnen Romney zwart te maken.
Joop karakteriseert de Republikeinse presidentskandidaat als "een recidive jokkebrok en
flip flopper, maar ook een man die iets te verbergen heeft." De laatste aanklacht betreft enige onduidelijkheid over wanneer Romney precies afscheid nam van zijn investeringsmaatschappij Bain Capital. Hij beweert het bedrijf in 1999 te hebben verlaten om de Olympische Spelen in Salt Lake City van 2002 te leiden, maar blijkt in 2001 en 2002 nog salaris van Bain te hebben ontvangen.
Romney beweert een manager te zijn geweest zonder enige verantwoordelijkheid voor het management of eigenaarschap. Een vreemde conclusie. Glenn Kessler, fact checker van de The Washington Post oordeelt dat Romney onvoldoende bewijzen heeft aangeleverd voor zijn verklaring uit 2011 waarin hij beweert geen enkele rol te hebben gehad bij Bain.
Joop levert helaas geen link, maar dezelfde Glenn Kessler
concludeerde eerder deze maand in
The Washington Post dat Romney hoogstwaarschijnlijk de waarheid spreekt.
Romneys vertrek was onverwacht. Zo onverwacht, dat Bain hem niet snel wist te vervangen. Romney bleef als eigenaar in de boeken staan, maar bemoeide zich niet meer met het bedrijf.
Het volgende citaat, van dezelfde Kessler, geeft weer hoe onwaarschijnlijk het is dat Romney over zijn arbeidsverleden heeft gelogen.
To accept some of the claims, one would have to believe that Romney, with the advice of his lawyers, lied on government documents and committed a criminal offense. Moreover, you would have to assume he willingly gave up his share to a few years of retirement earnings potentially worth millions of dollars so he could say his retirement started in 1999.
Vrij vertaald:
Om te aantijgingen te geloven, moet men ervan uitgaan dat Romney, op advies van zijn advocaten, de overheid verloog en een strafbaar feit pleegde. Bovendien zou je ervan uit moeten gaan dat hij vrijwillig zijn deel van enkele jaren van pensioenopbouw opgaf -- mogelijk ter waarde van miljoenen dollars -- om te kunnen zeggen dat hij in 1999 met pensioen ging.
Toch weet Joop te berichten dat, "Het gelieg en gedraai van Romney [...] hem de das om [lijkt] te doen. Door geen openheid te geven van zijn financiën roept zakenman Romney allerlei speculaties op van het niet belasting betalen tot het plegen van valsheid in geschrifte." Precies. Speculaties. Daar maakt Joop zich maar wat graag schuldig aan.
Maar
Joop is niet alleen.
Vrij Nederland komt ook met een
vernietigend stuk waarin de Republikein als een draaikont en een leugenaar wordt weggezet.
Volgens VN beschrijft de Amerikaanse pers Romney "met regelmaat als een leugenaar." Wie worden er vervolgens aangehaald om deze bewering te staven? Slechts linkse media als Mother Jones, The New York Times en New York Magazine die in geen honderd jaar een Republikeinse presidentskandidaat hebben gesteund en linkse columnisten als Eugene Robinson en Paul Krugman. "Fair and balanced"? Natuurlijk niet.
Toegeven, in het artikel van VN worden enkele "leugens" ontkracht. Zo beweerde Romney dat de president in zijn laatste State of the Union toesprak niet sprak over het enorme begrotingstekort en de oplopende schuld. Obama had er wel degelijk een paragraafje aan gewijd, maar repte niet over langetermijnoplossingen. Ook betichtte Romney de president ervan geen handelsverdragen te hebben onderhandeld. Nauw genomen is dat juist: de vorig jaar gesloten vrijhandelsverdragen met Colombia, Panama en Zuid-Korea werden door de vorige, Republikeinse regering onderhandeld. Vervolgens nam Obama twee jaar de tijd voor hij er zijn handtekening onderzette.
De overige "leugens" waar VN over bericht, betreffen eerder verschillen van interpretatie en perspectief dan klinkklare onzin. Waar het blad wel een punt heeft, is dat Romney op grote thema's nogal eens van mening is veranderd.
Eens was Romney voor het recht op abortus, voor homo-emancipatie, voor wapenwetten, en was hij overtuigd van klimaatsverandering. Van al deze in Republikeinse ogen ketterse denkbeelden heeft Romney afstand genomen. Niet met een mea culpa maar door met een stalen gezicht te beweren dat hij er nooit in heeft geloofd.
Vervolgens duikt het artikel echter in de voorgenoemde controverse over Romneys verleden bij Bain waar het feiten en onjuistheden, net als Joop, door elkaar haalt en het schrijntje geloofwaardigheid dat het met de hier geciteerde alinea opbouwde, onmiddellijk verspilt.
Romney is wat de Amerikanen een "flip flopper" noemen: iemand die constant van mening lijkt te veranderen. Vooral als het gaat om sociale kwesties als abortus en homorechten is de vraag wat Romney echt gelooft. Je zou denken dat dat zijn tegenstanders voldoende kruit geeft om zijn presidentscampagne te torpederen, maar blijkbaar is links zo bang voor deze man dat zij op alle slakken zout denken te moeten leggen. De ironie is dat zij zich daarin schuldig maken aan waarvan zij Romney betichten: het verspreiden van leugens.
