Mijn gevoelens daarover zijn gemengd. Ik vond het een enorme relnicht. Hij zorgde voor reuring en bracht politieke idealen weer terug in het debat. Dat was door de jaren Paars verdwenen. Onder politici bestond het gevoel: we moeten nog aan een paar dingetjes sleutelen, en dan wordt het helemaal perfect in dit land. Maar zo visionair was die man niet. Hij was een gevaarlijke opportunist, bereid de golf van maatschappelijk ongenoegen te gebruiken voor zijn eigen beperkte politieke idealen. Hij nam vrij laconiekjes het risico daarmee iets los te maken wat bijna niet meer te beheersen is. Ik vond dat volstrekt onverantwoordelijk. Als hij er niet geweest was, was er wel iemand anders opgestaan met dezelfde invloed. Je ziet hoe snel anderen dat kunstje herhaalden: eerst Rita Verdonk en nu Wilders. En die zijn toch heel anders dan Fortuyn.