Jihad 'poster girls' willen naar huis

Samra Kesinovic, 17, en haar beste vriendin Sabina Selimovic, 15, reisden in april van dit jaar af naar Syrië waar ze zich onmiddellijk bij ISIS voegden. Thuis in Oostenrijk waren ze benaderd door radicale moslims die hen vertelden dat het nieuwe kalifaat werkelijk de hemel op aarde was. Ja, ja, onder Abu Bakr al-Baghdadi's charismatische leiderschap zouden ze eindelijk écht gelukkig en tevree zijn.

En dus pakten de dames hun koffer in en schreven ze een lief briefje voor hun ouders waarin ze stelden dat ze "voor Allah" naar Syrië gingen en daar ook "voor Hem" zouden "sterven." Dag mama- en papalief, wij zijn er tussenuit geknepen. Alles ten dienste van de jihad.

Eenmaal aangekomen in het door ISIS-bezette gebied werd het leven van de meisjes meteen op de kop gezet. Ze trouwden allebei met een jihadist, trokken een boerka aan, en moesten doen wat hun nieuwe echtgenoten ze opdroegen. Het gevolg?

Oké, even wachten hoor: je laat je indoctrineren door radicale moslims die je vertellen dat vrouwen zich helemaal moeten bedekken, en dat ze 'in de islam' onderdanig zijn aan hun vaders, broers en echtgenoot, maar dan verbaas je je er vervolgens alsnog over dat je na aankomst in het nieuwe kalifaat behandeld wordt als een minderwaardige geit met blaasontsteking? 

Het is gemakkelijk om te denken dat iedere jonge moslim(a) die radicaal overkomt daadwerkelijk extremistisch is tot op het bot, maar misschien dat er soms ook gewoon puberale mafkezen bij zitten die geen idee hebben wat het extremisme precies inhoudt en wat de gevolgen ervan zijn voor hun eigen leven én de rest van de wereld. Misschien dat ze dit slechts zien als een geweldig avontuur en een manier om zich even lekker af te zetten tegen hun brave ouders. Wie weet.

Natuurlijk betekent dit niet dat ze maar snel terug naar Oostenrijk moeten worden gehaald. Doe eerst maar eens goed onderzoek naar ze: zijn ze stiekem wel degelijk nog radicaal? Geloven ze nog altijd dat ongelovigen (lees: niet-moslims) de dood verdienen? Vinden ze het gewoon vervelend dat ze vastzitten in de woestijn? Of zijn ze écht van gedachten veranderd en hebben ze psychologisch definitief met het extremisme gebroken? Het zijn allemaal vragen waarop antwoord moet worden gegeven. Tot daar meer duidelijkheid over bestaat kun je onmogelijk zeggen dat deze 17-jarige en 15-jarige meisjes onmiddellijk verscheept moeten worden naar hun thuisland - als dat al mogelijk is. Want nee, het is alles behalve gemakkelijk om zo'n operatie op te zetten, zeker als je in aanmerking neemt dat ze waarschijnlijk zwanger zijn. Er is werkelijk geen enkele kans dat hun jihadistische echtgenoten ze vrijwillig laten gaan. 

En dat brengt ons meteen bij het volgende punt: als Syriëgangers zich bedenken, moeten ze dan automatisch weer welkom zijn in het westen? Of is het verstandiger om ze aan hun lot over te laten? Ik neig zelf zeer sterk naar het laatste (puur en alleen al omdat ik ze nooit zal vertrouwen), maar er zijn ongetwijfeld mensen die daar anders over denken.