Jeroen Dijsselbloem: ''Ik werd het podium op geduwd bij uitslag verkiezingen zonder dat ik wist wat te zeggen.''

Vanmiddag was het weer tijd voor Buitenhof, het programma waarin wordt geprobeerd diepgaand op de hedendaagse problemen in te gaan. Dat lukt niet vaak, want de gasten zijn naar mijn mening voor grootste deel van de tijd niet interessant of diepgaand genoeg. Het wordt vaker gebruikt als speelbuis van gevestigde instituties. Zo mocht vandaag Jeroen Dijsselbloem aanschuiven.

In het interview zet hij onder andere uiteen hoe hij tot de keuze was gekomen om op te stappen als Tweede Kamerlid na de verkiezingen. Als persoon op de lijst van de PvdA hebben veel mensen gestemd bij de verkiezingen op Jeroen Dijsselbloem. Hij heeft waarschijnlijk niet alleen typische PvdAers aangetrokken, aangezien hij meer bekend staat als een pragmaticus die met passie de privatiseringen in Griekenland moest verdedigen.

De uitslag zorgde er voor Dijsselbloem voor dat hij geen motivatie meer had om verder te gaan en het gevoel kreeg ruimte te moeten maken voor nieuwe gezichten en ideeën. Dat is erg ironisch, aangezien hij juist probeerde om hoger op de lijst te komen bij het maken van de kandidatenlijst voor de PvdA.

In een anekdote zegt hij dat bij binnenkomst in de zaal vol met leden na de bekendmaking van de uitslag, hij door partijvoorzitter Hans Spekman letterlijk het podium op werd geduwd met de mededeling 'dat die maar eerst wat moest zeggen.'

Het lijkt een onschuldig tafereeltje, maar het staat symbool voor het hele verval bij de PvdA en voor later ook bij de VVD. Prominente figuren die speciaal hogerop willen komen, de macht proeven en juist door die algehele afstand met de rest van het volk, vallen tot diepten. De vraag is of met de regenteske cultuur binnen de PvdA het nog goed zou kunnen komen. Dijsselbloem geeft aan daarvan overtuigd te zijn, maar dat is natuurlijk makkelijk om te zeggen als je net bent opgestapt en de partij toch nog wat schouderklopjes wil geven.

Het hangt nu allemaal uit ellende een beetje aan elkaar en het gaat nog heel wat tijd kosten, voordat de sociaal-democratische arbeiderspartij ook echt weer de uitstraling en cultuur heeft van een arbeiderspartij. Dat verandert niet snel en zeker niet als prominente figuren als Dijsselbloem gelijk de handdoek in de ring gooien en weggaan.