Jean Wanningen pakt Sylvana Simons aan: 'Racisme? Pleur op!'

Toch heb ik meerdere keren mijn wenkbrauwen moeten fronsen tijdens haar optreden bij Pauw, gisteravond. Dat kwam ook door de tafelschikking, de keuze van de gastheer. Naast Sylvana was er wachtgeldtrekker Tofik Dibi, die het vanzelfsprekend met haar eens was en een gekleurde presentatrice. Verder zat er niemand die een kritisch tegengeluid kon of wilde laten horen. Succes verzekerd. Nou ja, succes? Ik denk niet dat dit soort eenzijdige discussies bijdragen aan een groter begrip voor de standpunten van mensen als Mw. Simons.

Wat me stoort aan de media-optredens van Mw. Simons is, dat deze miss Nobody weliswaar veel aandacht krijgt, maar dat haar bijdrage aan de zogenaamde ‘maatschappelijke verbinding’, waar haar DENK-partij zo prat op gaat, juist door haar overdreven optreden de facto het omgekeerde bereikt van wat – althans op papier – wordt beoogd: een grotere tolerantie voor de gekleurde medemens. Als je niet verder komt met te zeggen dat alle blanken per definitie ‘een witte schuld’ met zich mee torsen, dan ben je polariserend bezig, zeker als mensen die het daar niet mee eens zijn worden weggezet als ‘racisten’.

Het zich afzetten door mensen als Mw. Simons tegen de vermeende superioriteit van het blanke ras staat niet ook niet op zichzelf, het is een veel breder maatschappelijk fenomeen, overgewaaid uit Amerika. Kijk bijvoorbeeld hoe de Utrechtse hoogleraar sociale en culturele antropologie Gloria Daisy Wekker tekeer gaat tegen ‘de blanke erfzonde’ of kijk naar de felle reacties van een gekwetste minderheid tegen kindervriend Zwarte Piet. Het thema ‘racisme’ is tegenwoordig klaarblijkelijk hot in Nederland. Maar is dat wel terecht? Los van enkele verwarde idioten, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat vrijwel alle Nederlanders een hoge mate van tolerantie jegens andere rassen, of moet ik zeggen: nationaliteiten?, ontplooit. Het verwijt van Mw. Simons dat ‘alle blanken medeplichtig zijn aan slavernij en de onderdrukking van zwarten’ vind ik dan ook een bizarre stellingname.

De door ons belastinggeld betaalde Jeroen Pauw ging evenwel instemmend buigend mee in de klaagzang van Simons, zonder echt kritische vragen te stellen. Daarmee neemt hij politiek stelling en dat is voor een objectieve interviewer een doodzonde. Want meneer Pauw had ook kunnen vragen wat er eigenlijk mis is met de algemene houding van Nederlanders jegens streepje-Nederlanders. Dat deed hij niet. Ik denk dat die houding jegens nieuwkomers in Nederland juist uitermate tolerant is. Misschien wel te, gelet op de geringe mate van dankbaarheid bij vele allochtonen.

Maar dat onderscheid met autochtonen schijnen we niet meer te mogen maken. Iedereen die beschikt over een Nederlands paspoort, al dan niet aangevuld met een andere nationaliteit, mag zich hier Nederlander noemen. Mw. Simons vroeg zich daarom niet toevallig af wat die Nederlandse identiteit dan wel is. Zij is immers ook in Nederland geboren en dus Nederlander. In dit verband raad ik Mw. Simons aan het boek van wijlen professor Pim Fortuyn te lezen: ‘De Verweesde Samenleving’ (al uit 1995, met update uit 2001). Daarin wordt glashelder uitgelegd waaruit die Nederlandse identiteit bestaat.

De ondertiteling van dat boek luidt: ‘Een vurig pleidooi voor meer aandacht, liefde en respect voor de kernnormen en -waarden van onze eigen cultuur.’ Ik zou tegen mensen als Mw. Simons willen zeggen: lees dat boek! En denk daarna even tien seconden na voordat je allerlei ongefundeerde of in elk geval zeer subjectieve meningen verkondigt. Dat brengt geen verbinding in de samenleving teweeg. Racisme? Pleur op!