Leidt Italië de euro naar zijn einde?
Another one bites the dust! Gisteren werd bekend dat de derde economie van de EU, Italië, in zwaar weer zit.
Verbazen doet dit allerminst, maar het is tekenend voor het totale financieel-economische faalbeleid van het bestuur van deze Europese Unie, de Europese Commissie. Exemplarisch daarvoor was bovendien, dat ook het net toegetreden Kroatië in de problemen zit. Wat wij van DDS natuurlijk al van mijlenver zagen aankomen. Wat moet er in godesnaam gebeuren wil dit bestuur inzien dat hun beleid alleen maar averechts werkt?
Nu stelt Kroatië economisch weinig voor, maar dat ligt natuurlijk anders met Italië, na Duitsland en Frankrijk de grootste economie van de unie (overigens heeft Frankrijk ook de gele kaart gekregen van de commissie). Italië wordt sinds de zomer van 2012 door de ECB overeind gehouden. Als Italië valt, dan is het over en uit. Ondanks alle ellende van dien, zou je er ook op hopen, want dan komt een echte oplossing van de eurocrisis een stap dichterbij en daarbij is dan juist (ook) Italië gebaat.
Italië heeft net de zoveelste wisseling van de wacht meegemaakt, die de jongste Italiaanse premier ooit heeft opgeleverd: Matteo Renzi. Hij zal Italië moeten redden van de euro-val. Maar zijn erfenis is karig en de Europese Commissie wil dat het land snel vaart maakt met broodnodige hervormingen van de economie.
Uit een artikel, vanochtend in EUobserver, blijkt dat de EC het land al op haar 'watch-list' heeft gezet. Wat zegt de EC over Italië?:
"Italy must address its very high level of public debt and weak external competitiveness, the commission said, adding that its economy is hamstrung by "a continued misalignment between wages and productivity, a high labour tax wedge, an unfavourable export product structure and a high share of small firms which find it difficult to compete internationally."
Die onbalans tussen de kosten van arbeid en geleverde productiviteit en het onvermogen internationaal te kunnen concurreren vloeien rechtstreeks voort uit de one-size-fits-none muntunie. Italië is gewoon te duur voor het buitenland. Alleen met het doorvoeren van hervormingen, als dat al gerealiseerd zou worden, komt Italië er niet, want de te overbruggen concurrentiekracht kloof is daarvoor veel te groot. En dan hebben we het dus nog niet eens over de onhoudbare staatsschuld van dat land gehad.
In zijn Winter Economic Governance Package zei eurocommissaris Rehn gisteren over Italië:
"In Italy, the persistent high public debt puts a heavy burden on the economy and is also a serious concern for negative spillovers to the rest of the euro area. Italy will need to maintain high primary surpluses for many years, as well as lifting its growth rate, to reverse this trend. There is a risk that the adjustment of the structural balance in 2014 is insufficient given the need to reduce the very large public debt ratio at an adequate pace.
These challenges in Italy are compounded by competitiveness losses which are deeply rooted in long-standing inefficiencies in many areas of the economy and public administration. The crisis has weakened the initial resilience of the Italian banking sector and weakened its role to support the recovery of the economy, as seen in the persistent difficulty faced by SMEs to access affordable credit. The losses of competitiveness are rooted in a continued misalignment between wages and productivity, too high labour taxes, rigidities in wage setting, an unfavourable export product structure and a high share of small firms which find it difficult to compete internationally.
To address these challenges requires decisive and urgent policy action and a strong commitment to reform, for the sake of Italian citizens today and in future generations and we encourage new government to take swift action to encourage job creation in Italy."
Kort samengevat is Rehn's boodschap: Italië heeft een ernstig gebrek aan concurrentiekracht en de staatsschuld is te hoog (130% van het BBP in 2013; en na Griekenland de hoogste in de eurozone, red.). Deze moet dus kost wat kost omlaag. Daartoe gaat de commissie Italië (maar ook Frankrijk!) vanaf nu strict monitoren. We weten allemaal wat dat betekent. Het zal me benieuwen hoe de Italianen (en de trotse Fransen niet te vergeten) gaan reageren als zodadelijk blijkt dat hun leuke leventje verstoord gaat worden door Brusselse dictaten.
Nu Duitsland langzaam aan bail-out-moe begint te worden en daar de -ogen voorzichtig open gaan, zegt iets me, dat het geen járen meer zal duren voordat deze mislukte euro-unie uit elkaar spat. Niet door een vertrek van Duitsland, maar omdat Latijns Europa er zelf geen trek meer in heeft.
En ik kan ze niet eens ongelijk geven. Uit deze EU en wel NU.
Hier vindt u een overzicht van mijn columns en u kunt mij hier volgen op Twitter.
Lees ook