Israël heeft weinig aan de PVV als beste vriend

Mooie columns vandaag in de Volkskrant van Max Pam en Nausicaa Marbe over Amsterdamse burgemeesters die de kluts kwijt zijn als het over Joden, Marokkanen en antisemitisme gaat. Dit thema zal de gemoederen nog wel even blijven bezighouden, want alles dat met Israël te maken heeft ligt emotioneel, en dat wordt nog vergroot doordat de PVV zich opwerpt als de beste vriend van de Joodse staat. Afgelopen week was er nog een Kamerlid dat zich sterk maakte voor een preventieve oorlogshandeling tegen Iran. Dat Geert Wilders pal achter Israël staat ("Israël zijn wij") is bekend en zijn identificatie is oprecht en vergaand. Martin Bosma schijnt zelfs de Israëlische vlag in zijn werkkamer te hebben hangen. Het is consistent met de PVV-kijk op het gevaar van de islamisering en het belang van de strijd tegen het moslimterrorisme, waar Israël voor in de frontlinie staat. Ik heb daar geen problemen mee. Sterker, ik ben het ermee eens. Maar ik twijfel er ook aan of de rest van de anderhalf miljoen kiezers van de PVV net zo begaan zijn met Israël, en je kunt je afvragen of Israël zelf er wel zo gebaat bij is dat uitgerekend de PVV zich als de beste vriend van de Joden opwerpt. Niet dat ik de PVV hierom zou willen bekritiseren. Maar de politiek heeft een eigen logica, en het feit dat een partij met het stigma van de PVV zich zo pro-Israëlisch opstelt, en ook niet nalaat om moslims nogal provocerend met de Davidster in het gezicht te zwaaien, heeft problematische kanten. Uniek voor Nederland is dat overigens niet. In Antwerpen stemden al veel Joden op Filip Dewinter omdat zij zich door de gevestigde partijen, die blind zijn voor het antisemitisme onder lokale moslims, in de steek gelaten voelen.

Terug naar Amsterdam en de PvdA, in Nederland bij uitstek de 'partij van de Allochtonen' en 'theedrinker' Job Cohen. Ik hoef dat allemaal niet uit te leggen op deze site, die zich tijdens de verkiezingscampagne heeft ingezet voor de 'sloop van Cohen'. Ik vond dat iets vreselijks (ik ben mentaal nog van de MSM en doe heel hypocriet mijn best om niet op de man te spelen), maar geef onmiddelijk toe dat dat goed is gelukt. Een site als DDS die ook zo pro-Israël is, mag zich echter afvragen waar dat toe leidt. Het zal best dat de PvdA met een woordvoerder als Martijn van Dam wat Israël betreft steeds meer is opgeschoven richting Dries van Agt, Gretta Duisenberg en Harry van Bommel, maar gegeven het enge binnenlandse prisma waarmee tegenwoordig elke kwestie wordt bezien, is zulke polarisatie niet zo vreemd. Als rechts, en vooral de PVV, pro-Israël is, ligt het voor de hand dat links steeds meer affiniteit krijgt met de Arabische kant. Dan is er ook nog 'het andere Joodse geluid', en het is duidelijk dat Israël bij links geen vrienden meer heeft.

Dat was vroeger anders. De sociaal-democratie was uitgesproken pro-Israël en een man als Henk Vredeling heeft zich bij de Yom Kippoeroorlog als minister van Defensie achter de schermen actief voor de bewapening van Israël ingespannen. Kan nooit kwaad dat nog even in herinnering te brengen, want zo vanzelfsprekend was dat in 1973 - het kabinet-Den Uyl was net aangetreden - ook al niet. Ook in de jaren negentig was de sympathie in PvdA-kring voor 'vredesapostel Rabin' groot. Ik wantrouwde toen al enigszins die bijna hysterische steun, omdat het vooral om het eigen goede gevoel ging en er tegelijk afstand mee werd genomen van de kopstukken van de Likoed. Mijns inziens was het absurd om te denken dat Rabin een vrede met Arafat (die in eigen kring Hamas niet meekreeg) kon sluiten, terwijl dat hele 'vredesproces' in de ogen van Ariel Sharon een illusie was (waarmee hij achteraf meer dan gelijk kreeg). Maar omgekeerd proef ik nu onder Israël-sympathisanten op deze site een stemming om de PvdA af te schrijven en de sociaal-democratie in te delen in het kamp van de dhimmies, collaborateurs en zelfislamiseerders. Dat lijkt mij een grote fout en (voor Joden) gevaarlijk.

De grote vervreemding tussen links en Israël die de laatste tien jaar is opgetreden, valt ondermeer waar te nemen door de afwezigheid van linkse kopstukken op bijeenkomsten van het CIDI. Dat lijkt mij een gemis, hoeveel Maxime Verhagens, Jaap de Hoop Scheffers, Mark Ruttes, en Uri Rosenthals er verder ook zijn. Steun voor Israël wordt zo een rechtse zaak. Ik begrijp niet goed hoe het kan dat een zelfverklaard bruggenbouwer als Job Cohen, zelf Joods, die als burgemeester van Amsterdam ook voorgangers had als Ed van Thijn en nu de leider van de oppositie is, op zulke bijeenkomsten schittert door afwezigheid. Dat leidt ook tot wederzijds onbegrip. Misschien verklaart dat alle rare uitspraken die hij de afgelopen week weer heeft gedaan (al schijnt hij weer eens verkeerd te zijn geciteerd). Politiek geklungel is Cohen niet vreemd. Maar hij laat zich ook graag voorstaan op zijn fatsoen en het lijkt mij om politieke en historische redenen van groot belang dat de oude band die tussen Israël en de PvdA heeft bestaan niet helemaal verloren gaat. Sterker, ik denk dat die band véél belangrijker is dan de (politiek gevoelige) band tussen Israël en de PVV, juist omdat de PvdA een 'Partij van de Allochtonen' aan het worden is. Laat ik het zo zeggen: ook de Nederlandse vrienden van Israël hebben er belang bij dat er zowel bij rechts als links leiders zijn 'die de boel bij elkaar houden'. Hier is niet alleen werk aan de winkel voor Job Cohen, maar ook - en misschien nog meer - voor iedereen in Nederland die het met Israël goed meent.