Israël-correspondent NRC beschrijft zijn vooroordelen

Journalisten beschrijven zelden hun motieven bij het schrijven van artikelen. Een dergelijk stuk, vooral van een bevooroordeeld journalist, kan zeer leerzaam zijn.

Derk Walters, de nieuwe correspondent van NRC Handelsblad in Israël heeft na drie maanden zo’n artikel geschreven getiteld: 'De correspondent: "Ik had me voorgenomen: weinig vooroordelen."' (1) Walters schrijft daarin: "Ik had me voorgenomen om met zo min mogelijk vooroordelen naar Israël te verhuizen. Ik kies geen kant, ik registreer."

Uit de tekst wordt echter al snel duidelijk dat hij zwaar bevooroordeeld is, zij het gedeeltelijk onbewust. Zo schrijft Walters: "De Verenigde Naties hebben diverse resoluties aangenomen waarin Israël wordt opgeroepen om de bezetting van de Palestijnse gebieden te beëindigen. Dan kun je moeilijk volhouden dat er in het geheel geen sprake is van bezetting."

Walters begrijpt kennelijk niet dat de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties zwaar beïnvloed wordt door het grote aantal Arabische lidstaten. Vele andere landen hebben die stemmen weer nodig voor hun eigen politieke doeleinden. In ruil steunen zij de Arabische moties tegen Israël. Wie zich op de resoluties van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties baseert, introduceert daarmee de extreme Arabische vooroordelen in zijn artikelen.

Walters schrijft ook dat veel Israëli’s het dagblad Haaretz als ultralinks zien. Dat is het ook. Hij schrijft: "Zo bevatten de opiniepagina’s van Haaretz vrijwel zonder uitzondering stukken van mensen die tegen de bezetting zijn." Hij voegt daaraan toe: "Voor Europese begrippen is dat een geaccepteerd standpunt." Walters begrijpt kennelijk niet dat zijn uitdrukking "voor Europese begrippen" zware vooroordelen inhoudt.

Van een onbevooroordeelde journalist in Israël mag verwacht worden dat hij de dubbele standaarden van de EU jegens Israël analyseert in plaats van die klakkeloos te aanvaarden. Een voorbeeld van een dubbele standaard is de houding van EU jegens het nederzettingenbeleid. De EU staat niet toe dat Europese fondsen de Israëlische nederzettingen over de zogenaamde groene lijn bereiken. Tegelijkertijd heeft de hypocriete Europese Unie een investeringsprogramma voor het illegaal door Turkije bezette Noord-Cyprus. (2)

Walters schrijft dat Haaretz een goede nieuwsbron is voor buitenlanders, maar de grote Engelstalige website van Israel National News niet. Hij vergeet het dagblad de Jerusalem Post dat een veel groter Engelstalig lezersaantal heeft dan Haaretz. Ook Israel National News claimt meer lezers dan Haaretz. Door zich te baseren op de VN, de Europese vooroordelen en Haaretz heeft Walters zijn infrastructuur gecreëerd om anti-Israëlische stukken te schrijven.

Walters schrijft ook: "Sommige propagandisten leggen het er vrij dik bovenop - bijvoorbeeld de mensen van de Israëlische ambassade in Nederland, die lijken te ontkennen dat er een conflict bestaat en graag willen dat correspondenten hun tijd besteden aan de hippe start-upscene in Tel Aviv." Hij voegt er kleinerend aan toe: "Ze weten ook wel dat NRC Handelsblad geen correspondent naar Israël zou sturen vanwege een groep jonge Israëliërs die miljonair hopen te worden vanachter hun laptopjes."

Hieruit wordt duidelijk dat Walters niet door NRC Handelsblad naar Israël is gestuurd om een objectief beeld van het land te geven met zijn vele zeer interessante aspecten. Lees verder op pagina twee.

Een correspondent die naar een land uitgezonden wordt mag normaliter geacht worden de belangrijkste aspecten van dat land te beschrijven en niet zich overdreven te focussen op een beperkt gedeelte daarvan zoals het Palestijns-Israëlische conflict - hoe belangrijk ook. Walters beschouwt zijn zwaar gecastreerde opdracht ten onrechte als normaal. De Israëlische ambassade in Den Haag is overigens bescheiden geweest. Ze heeft kennelijk niets vermeld over de enorme criminaliteit van de Palestijnse leider Mahmoud Abbas en zijn Fatah-beweging alsmede het islamo-nazisme van Hamas, dat aan de Islamitische Staat (ISIS) doet denken.

Walters gaat verder: "Propaganda heb je overal maar vermoedelijk nergens zoveel als in Israël." Hij heeft kennelijk niet veel begrepen van de Arabische realiteit. Hij had daarover veel kunnen lezen in het - op zichzelf twijfelachtige - boek Het Zijn Net Mensen, geschreven door een van zijn voorgangers, Joris Luyendijk. (3)

Luyendijk had geleerd dat journalistiek niet mogelijk is in de Arabische wereld en je niet kunt weten wat daar speelt. (3) In een interview met De Journalist zegt Luyendijk: "De Arabische landen zijn veelal dictaturen die bestaan bij de gratie van ondoorzichtigheid. Alles is gebaseerd op schijn, het duurt echt een paar jaar voordat je daar doorheen kijkt en een idee krijgt hoe dat werkt. Beide partijen, maar vooral de Arabieren, liegen de hele dag door, je moet eigenlijk altijd ter plekke hun uitspraken checken!" (4)

Walters heeft dus geen idee hoe propaganda in de Arabische wereld functioneert, anders had hij niet geclaimd dat je nergens zoveel propaganda vindt als in Israël. Andere voorbeelden, als Walters een beetje had nagedacht, waren bijvoorbeeld Rusland, Noord-Korea of Erdogans Turkije geweest.

Walters is er zich ook niet van bewust hoezeer zijn Nederlandse oorsprong zijn persoonlijk perspectief beïnvloedt. In Nederland is de Arabische propaganda wijdverspreid. Bijna 39% van de Nederlandse bevolking van boven de 16 jaar, oftewel 5 miljoen mensen, geloven in de complottheorie dat Israël tegen de Palestijnen een vernietigingsoorlog voert. (5) Ik heb ze neo-NSB'ers genoemd.

De Partij van de Arbeid - nota bene een regeringspartij - vermeldt de criminaliteit van de Palestijnen niet en verzwijgt de geplande genocide op de Joden door de grootste Palestijnse politieke partij, Hamas, hetgeen ook deel is van het openbare partijprogramma van deze partij. (6) Walters vermeldt wel dat Hamas terroristen zijn maar niet dat zij islamo-nazi’s zijn die alle Joden willen vermoorden om Allah een plezier te doen. Al dit weglaten van elementaire feiten is een ander voorbeeld van Walters' vooroordelen.

Voormalig parlementariër Wim Kortenoeven heeft een overzicht gegeven van de vele actieve pro-Palestijnse organisaties in Nederland. Daaronder zijn ook een aantal grote NGO’s. (7) Hun propaganda gaat veel verder dan wat de Israëlische ambassade Walters heeft verteld. De grote Palestijnse lobby en haar enorme leugenpropaganda in Nederland komt in Walters' artikel helemaal niet voor.

Wat de NRC betreft: de blogger Ratna Pelle heeft enig onderzoek gedaan over artikelen in deze krant over het Palestijns-Israëlisch conflict. Een gedeelte van het onderzoek betreft de artikelen over dit conflict gepubliceerd in de laatste maanden van 2007 en het begin van 2008. Ze vond 16 neutrale artikelen, 18 waren licht gekleurd ten voordele van de Palestijnen of ten nadele van Israël, meer dan de helft 45 waren sterk gekleurd ten nadele van Israël en ten voordele van de Palestijnen. (8)

Hans Moll, een voormalig NRC-journalist, heeft een boek gepubliceerd over zijn ervaringen bij die krant. Hij schrijft: "In de berichtgeving over Marokkanen, over islamieten en de islam, over Israël en het Midden-Oostenconflict, is deze krant steeds nadrukkelijker partij gaan kiezen. Voor Hamas, tegen Israël; voor de multiculturalisten, tegen de islamcritici; voor toedekken, tegen onthullen." (9) Walters had best kunnen schrijven dat hij de correspondent is van een bevooroordeelde krant waarvan de redacteuren, grotendeels bevooroordeelde artikelen willen ontvangen.

In maart 2012 organiseerde de Liberaal Joodse Gemeente in Amsterdam een debat over de berichtgeving van de media, de NRC in het bijzonder, en over het Israëlisch-Palestijns conflict. Pelle en Moll namen deel. Men had ook de NRC uitgenodigd, maar die wilde niet komen. (10)

Ter samenvatting: Walters zit vol vooroordelen waarvan hij er heel wat meebrengt vanuit Nederland. Hij schrijft: "Er zijn ook mensen die zelf niet in de gaten lijken te hebben dat ze er een eenzijdige kijk op de werkelijkheid op nahouden." Een daarvan is Derk Walters.

(1) Derk Walters, "De correspondent: 'Ik had me voorgenomen: weinig vooroordelen'", NRC Handelsblad, 2 december 2014.
(2) Eugene Kontorovich, "How the EU directly funds settlements in occupied territory," The Jerusalem Post, 28 december 2013.
(3) Joris Luyendijk, Het Zijn Net Mensen, (Amsterdam: Podium, 2006), 21.
(4) Renske Prevo en Judith van de Hulsbeek, "Vertaler van een onoplosbaar conflict: Joris Luyendijk," De Journalist, 10 april 2002
(5) Andreas Zick, Beate Küpper, en Andreas Hövermann, Intolerance, Prejudice and Discrimination. A European Report. (Berlin: Nora Langenbacher en Friedrich Ebert Stiftung-Forum Berlin, 2011). library.fes.de/pdf-files/do/07908-20110311.pdf
(6) Manfred Gerstenfeld, ‘De PvdA: Nederlands grootste wegkijkerspartij van genocideplannen,’ De Dagelijkse Standaard, 19 november 2014.
(7) Manfred Gerstenfeld, interview met Wim Kortenoeven, ‘The Anti-Israel Lobby in the Netherlands’, Israel National News, 15 september 2013.
(8) www.israel-palestina.info/krantenonderzoek_nrc-html/
(9) Hans Moll, Hoe de nuance verdween uit een kwaliteitskrant; NRC Handelsblad neemt stelling tegen Israel, (Amsterdam: Bert Bakker, 2011), 10.
(10) www.israel-palestina.info/actueel/2012/03/08/in-debat-over-israel-en-de-media-1/