Introspectie in de islamitische wereld

Conflicten zijn de islamitische wereld niet vreemd. Inmiddels is het niet langer mogelijk te ontkennen dat bijna overal waar de islam in dominante vorm aanwezig is, conflict een feit is. Zij het een conflict tussen een seculiere dictator en zijn islamitische oppositie. Zij het een conflict tussen een islamitische dictator en de bevolking. Zij het tussen het islamitische bevolkingsgroepen van een land, en hun niet-islamitische landgenoten. Zij het tussen islamitische leiders en hun buurlanden.

Maar wat ook niet ontkent kan worden is – en dat vind ik in alle oprechtheid pijnlijk –  is dat het grote segmenten van de islamitische wereld ontbreekt aan waardigheid. Tegenover dit gebrek aan feitelijke morele en materiële waardigheid, staat dat de religieuze elementen in die samenlevingen, hun religie perfect en volmaakt achten. De implementatie van hun religie kan alleen maar leiden tot materiële en morele suprematie.

De discrepantie tussen dit narcistische element van de islamitische religie, en de feitelijke inferioriteit van de islamitische wereld, levert meer dan eens een ongekende hypocrisie op. Het is namelijk uw reinste godslastering te stellen dat de islamitische religie en cultuur wel eens iets te maken kan hebben met de inferioriteit van de islamitische wereld.

Dus moet de reden wel extern zijn.

Deze redenatietrend maakt dat oprechte introspectie een zeldzaamheid is in de islamitische wereld. Maar er zijn uitzonderingen, en die wil ik graag even aan het licht brengen. De werken van de betreffende denkers zouden hier geciteerd kunnen worden, maar het is veel leuker het ze gewoon even te horen zeggen.

Anwar Malek, een auteur van Algerijnse afkomst, legt uit dat de Arabische grootspraak echt helemaal nergens op slaat.

Ibrahim Al-Buleihi, voormalig lid van de Saoedi-Arabische shura, stelt dat de islamitische wereld zijn inspiratie voor vooruitgang juist in het Westen moet zoeken. Niet in hun eigen geschiedenis.

De Egyptische auteur Sayyid Al-Qimni, stelt dat de rol van islam in politiek destructief is. Al 1400 jaar streeft met een islamitische staat na, en nooit is het bevredigend geweest.

De Syrische auteur, Nidhal Naisa, neemt het op tegen een haatbaard, en stelt de destructieve invloed van een jihad verheerlijkende cultuur aan de kaak.

Helaas moet geconstateerd worden dat bovenstaand gedachtegoed niet aan momentum wint in de islamitische wereld. De regressieve en destructieve kracht van het islamisme is uit de fles, en islamisten zijn niet gediend van introspectie die zowaar de realiteit dekt. Bovenstaande mannen verdienen wat betreft de hier aangesneden zaken, grotendeels onze steun.