Indrukwekkend: Nederland rouwt collectief

Als Nederlanders zijn 'we' er trots op dat 'we' niet nationalistisch of zelfs maar patriottisch zijn. Zij die daar anders over denken worden, met name op universiteiten en de media, stilgezwegen of zelfs verketterd. Trots zijn op je land geeft zogenaamd blijk van een 20e eeuwse mentaliteit - een eeuw die de ene massamoord na de andere kende.

Op bepaalde momenten verbreken we dat stramien even. Het bekendste voorbeeld van zo'n opwelling van patriottisme is, hoe kan het ook anders, het Nederlandse elftal. Als Oranje goed presteert mogen we ons opeens Nederlander voelen en vol genegenheid over ons land - en ons volk - spreken. 

Vandaag is gebleken dat de politiekcorrecten er - als puntje bij paaltje komt - echt niet in zijn geslaagd om dit gevoel van Nederlanderschap uit ons te kweken. Patriottisme is altijd latent aanwezig; als er iets moois gebeurt (Oranje) of iets heel ergs blijken we namelijk opeens wel degelijk een eenheid te vormen. 

Op Schiphol, vanwaar vlucht MH17 vertrok, was er om 16:00 uur een indrukwekkende stilte, wat ook gold voor de rest van het land. Overal hield men even op met werken - of met vakantievieren - om de gevallenen (het was namelijk geen ramp, maar een aanval - misschien zelfs een oorlogsdaad) respect te betonen. Toen de lijkwagens vertrokken stonden er hele rijen mensen op bruggen en aan de kant van de weg om de doden de laatste eer te bewijzen. Het was triest, maar tegelijk toch ook heel mooi.

Het is zuur dat een dergelijke 'ramp' ons eraan moet herinneren dat we uiteindelijk allemaal Nederlanders zijn, maar het gevoel leeft duidelijk nog altijd. We leven collectief mee met de doden en hun nabestaanden, en rouwen als natie, niet slechts als individuen. 

Zo'n moment herinnert je eraan dat, ondanks al het gezeur en gezever van alledag, Nederland uiteindelijk toch nog een heel mooi land met een heel mooi - warm, vriendelijk, en sympathiek - volk is. 

Dat de slachtoffers van vlucht MH17 in vrede mogen rusten.