IMF: laatste wake up call voor uw spaargeld!!

Als u dacht dat u als noeste spaarder wel af was van het IMF, hebben
wij slecht nieuws voor u. Wéér roept het IMF politici op uw spaargeld
‘eenmalig’ te belasten.

Weet u het nog? Het IMF gooide in oktober de knuppel in het
hoenderhok door in een rapport te stellen dat het een uitstekend idee
zou zijn om met een ‘eenmalige’ heffing op spaargeld
de overheidsfinanciën in de geïndustrialiseerde wereld weer op orde te
krijgen. Dat bericht, of ‘theoretische rekenexercitie’ zoals de IMF het
toen noemde, viel niet in goede aarde. De pleuris brak uit om het maar
eens populair te zeggen. Een kleine maand later werd dat toch maar een (mislukte) poging tot damage control gedaan,
en wel eentje van het niveau waar de gemiddelde student zich voor zou
schamen. Inmiddels zijn we aanbeland in 2014 en jawel, als een duveltje
uit een doosje komt er opnieuw een beladen document, opgesteld in
opdracht van het IMF, van een tweetal Harvard economen, Carmen Reinhart en Kenneth Rogoff.

De beide Harvard economen winden er bepaald geen doekjes om. De
gedachte in de geïndustrialiseerde wereld dat de schuldenberg van de
overheden beheersbaar is en op termijn kan worden opgelost met
(voldoende) economische groei is volstrekt irreëel. Daarnaast lijden
politici collectief aan geheugenverlies. Ook in Europa en de VS, in de
periode tussen beide Wereldoorlogen, vonden defaults van landen
plaats. De huidige tijdsgeest dat defaults van landen iets is voor
louter Emerging Markets is dan ook onjuist wat Reinhart en Rogoff
betreft.

De beide economen signaleren dat de schuldenberg van de
geïndustrialiseerde wereld zich inmiddels op het hoogste niveau van de
afgelopen 200 jaar bevindt. En dat is een probleem, een probleem wat
zich niet laat oplossen door een stevige economische groei. De Eurozone
heeft inmiddels een schuld uitgedrukt in het BBP van ruim 95 procent en
de VS beweegt richting de 110 procent. Dat laatste niveau komt overigens
ook vrij snel voor de Eurozone in zicht. Er valt te steggelen over waar
het niveau ligt dat schulden te groot zijn om terug te betalen. De
consensus is dat dit ‘ergens tussen de 90 en 100 procent’ ligt. Dat
geldt dan wel voor de geïndustrialiseerde wereld met zijn lage
economische groeicijfers (1 – 2,5 procent).

Gelukkig hebben de beide Harvard economen een panklare oplossing. Voor we die aandragen willen we nogmaals benadrukken dat dit rapport is opgesteld in opdracht van het IMF.
Dat betekent dus niet door de eigen economen, maar door derden. Dat
geeft het IMF in ieder geval de mogelijkheid om enige afstand te nemen
van de inhoud mocht de pleuris opnieuw uitbreken. Vooralsnog is dat
overigens niet het geval: de meeste media, en dan vooral de MSM, hebben
het wat ons explosieve rapport niet opgepikt. Slapende
journalisten in deze financieel heftige tijden is zo ongeveer wel het
laatste waar consumenten op zitten te wachten lijkt ons zo.

Terug naar beide Harvard economen en hun ‘oplossing’ voor de
inderdaad veel te hoog opgelopen overheidsschulden. Die oplossing is
namelijk heel simpel: financiële repressie. Dat klinkt weinig aangenaam en is dan ook verre van prettig. De cocktail bestaat uit: (hogere) inflatie, kapitaalrestricties, default en een spaartaks.

Laat u de ‘oplossing’ maar even rustig tot u doordringen. In essentie
komt het erop neer dat u aan alle kanten het bokje bent. Wéér duikt die
vermaledijde spaartax op, en wéér die absurde kapitaalrestricties. En
daar komt wat beide Harvard economen betreft dan een vorm van
herstructurering (default) van de uit de hand gelopen schulden, vooral
in de Europese periferie, nog bovenop. Wellicht heeft u als
belegger/spaarder geen Zuid-Europese staatsobligaties, dus ligt u hier
niet wakker van. Welnu, dat is een weinig verstandige houding: de kans
is namelijk vrij groot dat u wel pensioen opbouwt, en de kans is dan
(wederom) vrij groot dat uw pensioenfonds wél (Zuid-) Europese
staatsobligaties aanhoudt.

De vraag is: wat moeten we hier nu mee? Wat moeten we nu met een IMF, met aan het hoofd een politiek benoemde, charmante juriste, die
doodleuk hetzelfde kunstje nogmaals flikt? Eerst komt de instelling met
een ‘theoretische rekenexercitie.’ Vervolgens wordt bij hoog en laag
ontkent dat het IMF ‘op uw spaargeld uit is.’ En nu dat het rapport, in
opdracht van het IMF, van een tweetal niet onomstreden Harvard economen,
waarbij onder andere wederom een spaartaks in combinatie met
kapitaalrestricties opduikt.

Denken ze bij het IMF nu echt dat hiermee weg te komen? Een rapport
door derden laten opstellen, Harvard economen die in een eerder rapport
‘Growth in a Time of Debt’ cruciale rekenfouten hebben gemaakt en
kritiek kregen dat ze met ‘selectieve uitsluiting’ te werk waren gegaan.
En desondanks werd het rapport vrolijk gebruikt door Olli Rehn, de
grote financiële bobo van de Europese Commissie.

Laten we voorop stellen dat ook wij van mening zijn dat de schulden
van diverse landen in de Eurozone veel te hoog zijn opgelopen. Daarbij
komt nog een heel scala aan gekunstelde constructies met garanties,
verplaatsingen van schulden et cetera die uiteraard géén enkele
oplossing bieden voor de schulden an sich, maar gezien moet worden voor
wat ze zijn: rookgordijnen.

Dat er ‘iets’ moet gebeuren, moge duidelijk zijn. Dat we uiteindelijk
allemaal gebaat zijn bij een financieel systeem dat overleeft, staat
ook als een paal boven water. Echter, komen met kapitaalrestricties,
komen met een ‘eenmalige’ crisisheffing op spaargelden, om dan
vervolgens doodleuk met dezelfde mensen weer vrolijk op de oude voet
verder te gaan: daar kan toch echt geen sprake van zijn. Oud-kopstuk van
De Nederlandse Bank, Lex Hoogduin, kwam deze week met een creatief
voorstel: een 1-procent norm, de overheid moét structureel elk jaar 1
procent minder uitgeven. De opbrengst van die structurele bezuiniging
moet dan gebruikt worden om de belastingen te verlagen. Creatief, zeker.
Wat te simpel ook, maar in ieder geval wel de goede denkrichting.

Hier is het laatste woord uiteraard niet over gesproken. Dat het IMF
slechts luttele maanden na het vorige debacle wederom met een (vooral)
politiek, explosief rapport naar buiten treedt, moet u als belegger en
spaarder toch als een soort laatste wake up call zien. De
financiële nood bij de diverse overheden is hoog, té hoog. En de dag dat
de politiek dit wel erkent, komt met rasse schreden nader met pittige
financiële gevolgen voor u. En dat betekent voor u dus vooral: pas op uw spaargeld.
Er gáát een heffing komen, daarvan zijn wij zeker. Wellicht in de vorm
van een ‘eenmalige solidariteitsheffing.’ De door het IMF ‘theoretisch
berekende percentage van 10 procent’ volstaat overigens in onze optiek
niet. Daarnaast denken wij niet dat het graaien louter tot uw spaargeld
wordt beperkt: hoogstwaarschijnlijk wordt naar uw totale
vermogenspositie gekeken, waar uw spaargeld slechts een onderdeel van
uitmaakt.

De schade beperken, dat is essentieel. En dat kunt u vooral bereiken middels spreiding van uw vermogen. Wordt vervolgd.