Heel goed.
Igor Sijsling is de enige tennisser die Neerlands eer nog iets van hoog houdt in Wimbledon. De rest ligt eruit, hij is doorgegaan naar de derde ronde. Geen geringe prestatie voor een man die de tweede rond van een grand slam nog
nooit doorkwam: Met een Bokito-achtig gebaar, begeleid door een paar oerkreten, begroette tennisser Igor Sijsling donderdag op Wimbledon zijn overwinning op Milos Raonic. Hier stond een alfamannetje, trots dat hij de sterkste was. Een begrijpelijke ontlading, want het was een aansprekende prestatie in een voor het Nederlandse tennis moeilijke periode.
Mooi natuurlijk... en toch steekt er iets. Hoe kunnen 'we' er in deze sport zo ontzettend slecht voorstaan? In veel andere sporten doen we mee, ook in het tennis speelden we ooit een hoofdrol, maar die tijden liggen onderhand jaren en jaren achter ons. Hoe kan dat? Wat is er misgegaan?