Hoe eren wij hun ultieme offer?

Joseph Stalin lijkt een punt te hebben gehad toen hij stelde; ‘One death is a tragedy; one million deaths is a statistic’. De menselijke geest lijkt inderdaad, en misschien gelukkig maar, niet gebouwd op het ‘correct’ waarderen van zoveel leed en tragedie. De ziel zou bezwijken.

Altijd al koesterde ik een diep ontzag voor de soldaten die de Tweedewereldoorlog in het voordeel van de vrijheid, de rede en de menselijkheid besliste, en op een dergelijke begraafplaats kan ik de ogen niet droog houden. Hier liggen individuen, geen statistieken. Een aantal opschriften op de grafstenen waren meer dan indrukwekkend;

 

 

 

Deze mannen gaven ons hun onvoltooide leven. Deze mannen hebben, vrij naar Nietschze, nooit kunnen worden wie zij zijn. Wij kunnen onze levens voltooien, omdat zij hun levens niet voltooiden. Wij kunnen worden wie wij zijn, omdat zij dat nooit zijn geworden.

De vrijheid die wij genieten, is niet ons bezit. Het is verworven door de mannen en vrouwen die er voor bloedden, leden en stierven. Het is voor eeuwig hun bezit, en wij zijn the eternal custodian.

 

Off topic: op zondag 19 mei geef ik te Amersfoort voor het eerst een lezing. Hierin zal de uitwerking van hoe wij de offers van de gevallenen kunnen eren, centraal staan. Ik hoop jullie daar te zien, iedereen is welkom!