Hoe de Fransen Duitsland en Nederland de Europese noodfondsen inrommelden

We spreken maart 2010. Met veel tegenzin geeft Angela Merkel toe aan de toenmalige Franse president Nicolas Sarkozy en de toenmalige - eveneens Franse - president van de Europese Centrale Bank Jean Claude Trichet. Merkel gaat akkoord met noodsteun voor Griekenland mits het IMF (Internationaal Monetaire Fonds) meedoet.

Het IMF staat niet te springen. Want het redden van een euroland, dat onderdeel is van een groter geheel - de eurozone - past niet in haar programma. Zo is een essentieel onderdeel van het IMF-herstructureringsprogramma niet mogelijk: monetaire devaluatie van de munt van het betrokken land. Griekenland heeft geen eigen munt en kan ook geen eigen monetair beleid voeren.

Maar dan biedt de eveneens Franse voorzitter van het IMF, Dominique Strauss Kahn, soelaas: hij geeft toestemming voor deelname van het IMF aan het Europese reddingsplan. Zónder zijn gehele staf te raadplegen. Die wordt voor een voldongen feit gesteld. Die zijn terecht gepikeerd en de rancune binnen de staf over de Europese overval op het fonds bleef woekeren en is nog steeds relevant voor de deelname van het fonds aan de derde Griekse reddingsoperatie voor het land, schrijft Het Financieele Dagblad. Het IMF eist een rigoureuze afboeking van de Griekse schulden, Merkel, de Europese Commissie en de ECB willen daar niets van weten.

De grote vraag is nu: blijft het IMF aan boord of niet? Als het IMF vertrekt hebben Duitsland en Nederland een probleem. Immers: hun parlementen zijn akkoord gegaan met de steun op voorwaarde dat het IMF zou meedoen. Als het IMF besluit niet mee te doen dan zou de beslissing over deelname formeel weer langs beide parlementen moeten. Maar inmiddels zijn er wel honderden miljarden overgemaakt..