Hoe de EU de nationale staten buiten spel zet
Dat de Europese Unie niet populair is onder de kiezers, daar zijn onze politici zich sinds de vernietigende uitslag van het referendum over de Europese Grondwet wel van bewust. In de aanloop naar de verkiezingen voor het Europese Parlement riepen met name de kandidaten van de gouvernementele partijen om het hardst dat Europa zich niet moest bemoeien met zaken die we als land beter zelf kunnen regelen, zoals pensioenen, sociale zekerheid en strafrecht. Er bestaat zelfs een speciaal woord voor dit principe, namelijk 'subsidiariteit'. Tot zover de theorie.
Een tijdje terug alweer werden we wakker geschud uit deze mooie droom door een oekaze uit Brussel waarin ons op barse toon te verstaan werd gegeven dat de strafmaat voor een bepaald milieudelict hier te lande niet deugde. Hoeze subsidiariteit? Nou dat hadden we dan toch niet goed begrepen. Het ging immers om milieubeleid? En dat was - met ons goedvinden - tegenwoordig een bevoegdheid van Brussel. Dus was hiermee ook meteen een inbreuk op onze zeggenschap over ons strafrecht gerechtvaardigd. Aha, zo werkt dat dus! Geef Brussel een vinger en ze nemen meteen de hele hand.
Helaas staat dit geval niet op zichzelf, zoals we gisteren weer eens hebben mogen ervaren. Collega Michael plaatste hier een stuk, getiteld 'EU-hof beschermt illegalen', waarin we kunnen lezen dat het Europees Hof van Justitie in Luxemburg zich opnieuw met ons strafrecht bemoeit. De betreffende zaak speelt in Italië, maar de uitspraak geldt natuurlijk meteen voor alle andere lidstaten.
Volgens het Hof zou gevangenisstraf voor illegaal verblijf "indruisen tegen Europese wetgeving". Het blijkt hier te gaan om de zogenaamde 'Terugkeerrichtlijn', onderdeel van het gemeenschappelijke Europese immigratie- en asielbeleid. En onze nationale bevoegdheden op dit terrein hebben we willens en wetens overgedragen aan Brussel, dus wat zeuren we dan? Dat meteen ook de nationale zeggenschap over het strafrecht hiermee om zeep is geholpen is dan jammer en zal in de visie van onze eurofiele politici worden afgedaan als colateral damage.
Zo komt dus de machtsconcentratie in Brussel tot stand. Niets is wat het lijkt. Alles hangt met alles samen. En onze nationale politici dragen daarom veel meer macht over aan de EU dan ze zelf beseffen. Tenminste, als we uitgaan van hun goede trouw. Anders had hier niet 'beseffen', maar 'willen toegeven' moet staan. Er zijn dus twee mogelijkheden: of deze politici die bevoegheden aan Brussel overdragen zijn - onverhoopt - te kwader trouw, of ze zijn naïef en beseffen niet waar ze mee bezig zijn. In beide gevallen zijn ze ongeschikt voor hun functie.
