Wat is het toch eigenlijk een zielig, eenzaam mannetje.
Het is weer eens zover: voor de tigste keer in de afgelopen maanden heeft de gezalfde leider van
Noord-Korea,
Kim Jong-Un, zitten dreigen richting het Westen. Nou ja, hij zelf? Nee, dat gaat daar allemaal via de staatsomroep met hun bombastische presentatoren, maar als die wat uitkramen weet je dat elk woord dat uit hun mond komt door Kim daar zelf neergelegd is.
Omdat het de afgelopen dagen iets 'te rustig' was naar de smaak van de Koreaanse fopdictator, heeft hij zich vandaag weer eens opgewonden uitgelaten. De wereld spant namelijk tegen hem samen, en wel via de
Verenigde Naties. Inderdaad, die organisatie die nog nooit in haar geschiedenis ook maar iets heeft weten op te lossen, en die altijd al hét symbool is geweest voor de verdeeldheid tussen het Westen enerzijds, en Rusland en China anderzijds. Geloof het of niet, maar die kemphanen hebben deze week zowaar een resolutie aangenomen die het Noord-Korea lastiger moet maken om aan de weg te werken wat betreft haar atoomwapenprogramma.
Nou ja, ietsjes dan, want het blijft natuurlijk wel de VN, die nog steeds hevig met de Europese Unie strijdt om de titel 'meest inefficiënte organisatie ter wereld'. Er zijn dan ook beperkingen gekomen op dingen als olieimport voor de communisten in Korea, maar natuurlijk draait men de kraan niet helemaal dicht: er komt een 'limiet'. Of dat enigszins helpt is nog maar zeer de vraag - tot nu toe hebben dit soort halve sancties in ieder geval drie keer niets uitgehaald - maar een reactie is er natuurlijk wel.
En die is deze keer niet voor de poes. Waar Kim de boze kleine dictator zich normaal gesproken focust op het 'bedreigen' van het 'imperialistische' Amerika, had hij deze donderdag zowaar
de stoute schoenen aangetrokken: meneer durfde het zowaar aan om niet alleen de
Verenigde Staten van Trump, maar óók nog eens het
Japan van Abe te vervloeken.
Wat meneer dan zei? Nou, dit soort dingen dus:
In andere woorden: "Jullie doen gemeen tegen me, ik ben nu boos en ik krijg jullie nog wel!" zoals withete jongetjes op het schoolplein ook graag doen. Probleem is alleen dat we hier te maken hebben met meer dan de pestkop van het schoolplein: dit is een pestkop met een nucleair arsenaal in zijn handen. En dat is ook juist het gevaar: het is terecht dat we deze gek kleineren - daar vraagt hij immers zelf nogal om - maar zonder concrete maatregelen om hem eindelijk eens die gevaarlijke wapens uit handen te nemen, wordt de kans steeds groter dat hij uiteindelijk toch aan het langste eind zal trekken. En concrete maatregelen is nou net waar wij hier in het Westen allergisch voor lijken te zijn.