Het klimaatakkoord is een vergaarbak van deugmensen-onzin geworden

Slechts weinigen lijken in de gaten te hebben dat het klimaatplan een vergaarbak is geworden van drie totaal verschillende thema’s: het Parijs-akkoord, de energietransitie en ‘Groningen gasloos’. Alles wordt opgehangen aan CO2, iets dat in die combinatie feitelijk onjuist is.

Het Parijs-akkoord is het resultaat van een jarenlange lobby met uiteindelijk CO2 als leidraad. De energietransitie heeft in de basis een nobel streven, namelijk het voorkomen van uitputting van de aarde door geen gebruik te maken van primaire grondstoffen. De tweede driver voor de energietransitie is de eindige beschikbaarheid van diezelfde bronnen. ‘Gasloos’ is ingegeven door de aardbevingen in Groningen en de noodzaak deze een halt toe te roepen, ook dat is een goede zaak.

Merkwaardigerwijs worden deze thema’s en doelstellingen opgedist in een cocktail die de naam ‘klimaatakkoord’ mag dragen. De warmtepomp is plots de oplossing voor ‘gasloos’ terwijl het gas alleen maar bij een andere bron wordt gebruikt om de benodigde energie voor die warmtepomp op te wekken, netto dus niet ‘gasloos’ en al helemaal niet CO2-reducerend. De elektrische auto wordt aangedragen als oplossing voor het CO2-probleem terwijl deze, zeker in Nederland, grotendeels aan de kolen- of gascentrale hangt. Geen oplossing voor ‘het CO2-probleem’, dus. Biomassa was oorspronkelijk (zo rond het jaar 2000) een idee om ‘groene stroom’ op te wekken, door te besparen op de eindige kolen, maar wordt nu ook onder de noemer ‘CO2’ gepromoot, terwijl er als gevolg van diezelfde biomassa 10% meer CO2 de lucht in wordt geblazen. Snapt u het nog?

Milieuorganisaties als Greenpeace zijn ooit ontstaan vanuit volledig terechte milieuzorgen zoals zure regen, het in de lucht blazen van vliegas uit verbrandingsprocessen of het doodknuppelen van jonge zeehondjes. De macht en successen van dergelijke organisaties zijn destijds de politiek, media en commercie niet ontgaan. Allengs zijn deze organisaties geïnfiltreerd door individuen die de macht van dergelijke organisaties gebruiken om hun eigen ideeën erdoor te drukken, een reden voor de oprichter van Greenpeace om op te stappen. In hun kielzog media voor het verspreiden van het nieuws (oplages, clicks, geld), de politiek (macht, geld) en commerciële bedrijven (geld) voor onderzoek of de ‘oplossing’. De Brent Spar was één van de eerste voorbeelden van het totale ontsporen hiervan. Er bleek plots een ‘rekenfoutje’ in te zitten.

De huidige wereldwijde CO2-hype is de absolute apotheose van een bundeling van krachten van politiek, media en commercie, ieder met haar eigen belang. De huidige opwarming van de aarde is een feit (want meetbaar), de veronderstelde versnelde opwarming is gebaseerd op uiterst selectief shoppen in rapporten van bijvoorbeeld het IPPC, duizenden rapporten van zichzelf verrijkende onderzoeksinstituten en honderdduizenden alarmerende mediaberichten. Ga je enkele jaren later terugkijken naar de modellen dan blijkt geen enkele het ook maar bij benadering te hebben voorspeld en blijken de angstaanjagende doemscenario’s verre van realistisch. Het wrange is dat zelfs inmiddels kapot gecheckte cijfers die aantonen dat met alle inspanningen het maximale resultaat 0,0003 graden minder opwarming in Nederland gaat opleveren, tevens het bewijs dat de mens er nauwelijks invloed op heeft, toch blijft het mantra CO2, CO2, CO2. Zelfs de redenatie dat de 1.000 miljard nog beter besteed zou kunnen worden aan een 100 meter hoge dijk rondom Nederland wordt gepareerd met de gedachte dat je wat aan de oorzaak moet doen (die 0,0003 graden) en niet het gevolg.

De voedingsbodem ligt bij wat je schamper ‘deugmensen’ noemt. Deugmensen zijn mensen die vanuit een veronderstelde morele superioriteit menen anderen hun wil te moeten opleggen iets te doen aan ‘ons probleem’. Ze zijn simpelweg blind voor feiten of weigeren zich erin te verdiepen, laten zich overspoelen door ‘onafhankelijk’ onderzoek, zijn niet ontvankelijk voor kritiek en spelen zelden de bal maar vrijwel altijd de man. Gevolg is een sterk polariserende samenleving. De ene kant van het spectrum roept nog harder de gelovigen op zich aan hun geloof te houden, de andere kant gooit met steeds meer feiten in de veronderstelling dat dit de gelovigen zal overtuigen. Maar de gelovigen vinden altijd weer een uitweg, op velerlei vlakken.

De consequentie van al dit ‘deugdenken’ door politici, die een samenleving de afgrond in kiept door de gevolgen daarvan, treft niet de verkondigers persoonlijk. Politici betalen uiteindelijk wel die dure warmtepomp uit hun riante salaris, wonen zelf uiteraard in een roomblanke wijk met 4 kinderen en gaan lekker op vakantie naar verre oorden. Als ze werkelijk verantwoording moeten afleggen haken ze opvallend snel af.

De media? Die schrijven of vertonen wel weer een ander ‘heet’ thema. De commercie? Die kan via allerhande lobbygroepen de focus wel weer verplaatsen bij de politiek, die, ingegeven door machtslust en behoud van hun baantje, haar standpunten klakkeloos wisselt. Hoe flinterdun het deugdenken wel is wordt pijnlijk duidelijk als de deugdenker zélf geconfronteerd wordt met de gevolgen. Plots wordt de oude stinkende Mercedes niet meer voor de ‘zwarte’ school geparkeerd om de eigen kindertjes te droppen maar bij een roomblank schooltje ‘in het belang van mijn eigen kinderen’. Als voorgesteld wordt om de asielzoekers dan maar vooral onder te brengen in de GroenLinkse wijken waar logischerwijze (not!) het meeste draagvlak zou moeten zijn is de wereld te klein. Deugdenken is vanuit een morele superioriteit het veronderstelde probleem van een ander op te laten lossen door er weer een ander mee op te zadelen, maar vooral ‘not in my backyard’.

Dit deugdenken heeft de samenleving inmiddels vergiftigd en sterk gepolariseerd. Politici nemen het klakkeloos en kritiekloos over in hun drang naar macht, switchen net zo snel van mening als u van rijbaan op een drukke A2, overijverige ambtenaren bedenken een ‘verdienmodel’ voor de overheid, de media melkt alles tot in den treuren uit en de commercie staat klaar met de ‘oplossing’.

Het wordt tijd voor bezinning, realiteitszin en een lange termijnvisie om de werkelijke uitdagingen constructief op te gaan lossen. Aan werkelijke oplossingen is tot op heden nog geen euro besteed.