Het kansspelbeleid in Nederland en België

In België is het aanbieden van online kansspelen sinds de invoering van de Wet op Kansspelen op 10 januari 2010 gereguleerd. Net zoals in Nederland, had de Belgische overheid door het ontbreken van een goede wetgeving te maken met een wildgroei aan online kansspelen. Alhoewel het aanbieden van online kansspelen bij de wet verboden was, groeide het aantal aanbieders explosief. Met de invoering van de Wet op Kansspelen werd de gehele Belgische markt voor kansspelen gereguleerd. Het is duidelijk dat de Belgische overheid hierin een flinke stap verder is dan de Nederlandse overheid. Ook in Nederland had men te maken met een wildgroei van aanbieders van online kansspelen. Door ingrijpen van de toezichthouder, de Nederlandse Kansspelautoriteit, werden veel (buitenlandse) aanbieders van illegale online kansspelen gedwongen hun sites voor Nederlandse consumenten te sluiten. Anders dan in België, heeft Nederland nog steeds geen nieuwe wetgeving waarmee de markt voor kansspelen gereguleerd kan worden.

In België is het aanbod van online kansspelen verboden met uitzondering van de kansspelen die door middel van een licentie door de Kansspelcommissie zijn goedgekeurd. Hiervoor heeft de Kansspelcommissie de mogelijkheid om drie verschillende licenties voor het aanbieden van virtuele kansspelen (A+, B+ en de F1+ licentie) uit te geven. De A+ licentie kan worden verstrekt aan aanbieders van een online casino, de B+ is voor aanbieders van online speelautomaten en de F1+ licentie heeft betrekking voor het organiseren van online weddenschappen. Op basis van dit vergunningenstelsel heeft de Belgische overheid zelfs een ‘blacklist’ opgesteld met verdachte aanbieders van kansspelen. In Nederland bestaat er, door de sterk verouderde wetgeving, geen enkele mogelijkheden om licenties voor het aanbieden van online kansspelen af te geven. Om deze reden is elke vorm van het aanbieden van online kansspelen uitdrukkelijk verboden.

We zijn ons allemaal bewust dat Vlamingen een vorm van de Nederlandse taal bezigen die meer relaties heeft met het ‘oud-Nederlands’ dan de taalvorm die in Nederland gebruikt wordt. Dit verschijnsel komen we natuurlijk ook tegen in de wetgeving van beide landen. Zo maakt men zich in Nederland enorm veel zorgen over de Kansspelverslaving terwijl men in België spreekt over een Gokstoornis. En alhoewel in Nederlander ben, kan ik mij meer vinden in de term Gokstoornis omdat dit woord alle vormen van persoonlijke problematiek ten opzichte van het gokken beschrijft. In Nederland lijkt het erop dat men namelijk alleen verslaafd kan raken terwijl men in België een scala aan problemen kan ondervinden door het gokken.

Door de moderne wetgeving kan men in België een breed scala aan vergunningen verstrekken voor het aanbieden van online kansspelen. Zo heeft de Belgische overheid de mogelijkheid om in totaal 9 A-licenties voor het exploiteren van een casino. Met de aanvullende A+-licentie kunnen deze exploitanten ook hun casinospellen online aanbieden. De Nederlandse wetgeving voorziet in het verstrekken van één licentie voor het organiseren van casinospellen. Deze vergunning werd verleend aan het Holland Casino, een onderneming waar de Nederlandse staat een meerderheidsbelang in heeft. Voor wat betreft de B-licentie voor het exploiteren van een speelhal, kan de Belgische overheid in totaal 180 exploitanten tegemoet komen.

Ook voor deze exploitanten geldt dat zij alleen hun speelhalspellen online kunnen aanbieden als zij over een aanvullende B+-licentie beschikken. In Nederland is het aantal mogelijke vergunningen voor het exploiteren van speelhallen onbeperkt. Anders dan in België mogen Nederlandse exploitanten van speelhallen hun speelhalspellen niet online aanbieden. Tot slot kan men in België ook een de F1-vergunning verlenen voor het organiseren van weddenschappen. Hierbij is er geen maximum gesteld aan het aantal F1-vergunningen. Indien men ook over de aanvullende F1+-licentie beschikt, mag men de weddenschap ook online organiseren. In Nederland wordt een beperking gesteld aan het aantal aanbieders van weddenschappen en aan het soort weddenschappen dat mag worden aangeboden. Er zijn in Nederland slechts twee vergunninghouders, meer vergunningen worden niet verleend, die weddenschappen mogen organiseren.

De Wet op de kansspelen stelt beperkingen aan het aantal aanbieders van weddenschappen, en aan het soort weddenschappen dat mag worden aangeboden. Zo heeft de Toto, een onderdeel van Nederlandse Loterij, de vergunning om sportweddenschappen te organiseren en heeft Sportech Racing B.V. de vergunning om weddenschappen op paardenrennen te organiseren. Andere vormen van weddenschappen en het online organiseren van weddenschappen zijn bij de Nederlandse wet uitdrukkelijk verboden.

Als we eerlijk zijn moeten we eigenlijk stellen dat Nederland, ten opzichte van België, nog in de middeleeuwen zit als het gaat om de wetgeving voor kansspelen. Met uitzondering van een klein aantal licentiehouders, mag niemand in Nederland kansspelen organiseren. Het exploiteren van online kansspelen is zelfs uitdrukkelijk verboden. De Nederlandse overheid tracht, via de Kansspelautoriteit, een stevige grip te houden op de markt voor kansspelen. Een nieuwe wetgeving onder de naam ‘Kansspelen op afstand’ is in de maak. Echter wordt er politiek gezien soms oeverloze discussies gevoerd waardoor het invoeren van deze nieuwe wetgeving diverse malen is uitgesteld. In België is de markt voor kansspelen totaal geliberaliseerd en gereguleerd door de invoering van de Wet op Kansspelen op 10 januari 2010. Een moderne wetgeving die aansluit op de huidige technologische mogelijkheden. De Belgische licentie voor het exploiteren van kansspelen wordt zelfs beschouwd als een kwaliteitswaarmerk voor zowel de aanbieder als de consument. Iets waar men in Nederland nog veel van kan leren.