Zuid-Europa draagt honderden miljarden bij en krijgt dus veel macht.
Hè, draagt Zuid-Europa bij? Maar die landen moeten we toch juist uit de brand helpen? Het zijn toch deze landen die een greep zullen doen uit het ESM teneinde overeind te blijven? Ja, vreemd genoeg is dat waar. Maar de bijdragen die landen moeten bijdragen aan het ESM zijn bepaald aan de hand van omvang van de economie van een land. Zo betaalt ieder land een bedrag (ongeveer) overeenkomstig met de grootte van zijn economie ten opzichte van de andere eurolanden. En hoewel het land op omvallen staat, is bijvoorbeeld Italië, gekeken naar BBP, nog altijd een grote vis. Hetzelfde geldt in zekere mate voor Spanje en al helemaal voor het eurofiele Frankrijk.
Deze landen dragen honderden miljarden bij. Althans, op papier. In werkelijkheid zijn de meeste natuurlijk niet in staat om bij te dragen. Maar omdat de papieren werkelijkheid voor Brussel nu eenmaal een hogere realiteit heeft dan de imperfecte alledaagse wereld, krijgt de Club Med wel stemmen in ruil voor miljarden die ze niet kunnen aanleveren. Dat klinkt als een uitstekende deal. Als u niet Noord-Europees bent. Nederland komt bijvoorbeeld wel daadwerkelijk over de brug en kan in theorie opgeroepen worden veertig miljard te storten. In ruil daarvoor krijgen wij maar liefst 5,6 procent van de stemmen.
In de praktijk betekent deze stemverhouding, dat landen die geen cent te makken hebben en als zodanig ook niet garant kunnen staan voor grote bedragen, wel kunnen meebeslissen over geld dat niet van hen is. Klinkt goed, hè? De manier waarop de stemmen in het ESM zijn verdeeld, garandeert dat een armlastig land als Griekenland alleen maar even op de knieën hoeft bij zijn Zuid-Europese lotgenoten om voldoende steun voor een derde ronde van noodsteun los te peuteren. Overigens is voor het verlenen van steun een meerderheid van 85 procent van de stemmen nodig. Klinkt veel, maar zolang Noord-Europese landen bezig blijven met zelfkastijding, is aan die eis voldoen een peulenschil.