Vandalisme, demoniseren en links: het zijn drie termen die in theorie weinig met elkaar van doen zouden moeten hebben, maar in de praktijk uitstekend hand-in-hand gaan. Ah, links: als je de verhalen van types als Roemer en Klaver zou mogen geloven, zou de linkse utopie een wereld zijn waarin iedereen lief tegen elkaar is, niets sloopt en in perfecte harmonie met elkaar leeft. Ja, daar blijft alles netjes! De werkelijkheid is echter anders, zoals het volgende Twitterbericht van
Jan Roos wel liet zien:
Jawel: een stel vrienden van de democratie vond het nodig om de campagne van
VNL eens eventjes stevig te 'saboteren' - en hoe doe je dat als links-ingestelde persoon nou beter dan door iemand een fascist te noemen? Het is een taktiek die we steeds vaker zien terugkomen in de Nederlandse politiek. Naarmate de generatie die nog heeft meegemaakt wat fascisme écht is uitsterft, denken steeds meer mensen het recht te hebben om de gruweldaden van vorige eeuw te relativeren door hedendaagse politici eraan te verbinden. Dat is uiteraard niet wat ze van plan waren: het gelijkstellen van personen als Wilders of Roos aan zekere beruchte historische personages was immers bedoeld om die eerste groep te demoniseren, maar het tegenovergestelde vindt juist plaats: de termen 'fascisme' en 'nazisme' krijgen een betekenis die steeds minder slaat op de linkse wortels ervan - het is immers nationaal-socialisme, zoals men graag vergeet - en steeds vaker en synoniem is voor 'politiek incorrect'. En laat dat nou net uitkomen voor mensen die de media zó in hun greep hebben dat ze worden neergezet als uiterst politiek correct!
Uiteindelijk bereiken dit soort vergelijkingen natuurlijk niets: Roos en andere vijanden van het politiek-correcte kartel laten zich echt niet zó makkelijk uit het veld slaan. Het is echter wel een zorgwekkende ontwikkeling dat Nederland zich kennelijk niet al te druk meer maakt om dit soort walgelijke beschuldigingen. Of zou dat misschien wel zijn gebeurd als we hier Jesse Klaver met een Hitler-snorretje hadden gezien?