Hallo Henk Kamp: houd eens snel op met het beschermen van 'nationale verliezer' Unilever

Er was een tijd dat Unilever de trots van Nederland was. Onder eerdere bestuurders maakte het concern een enorme groei mee, waardoor het zich uiteindelijk op vele verschillende takken van industrie kon richten. Het kon allemaal niet meer op, zeg maar. Dat alles veranderde toen Paul Polman in 2009 CEO werd: Unilever is onder zijn bewind veranderd van een nationale trots tot een zwarte bladzijde aan schandalen.

Hoe groot was mijn verbazing dan ook toen onze minister van Economische Zaken, Henk Kamp, aankondigde 'bedrijven als Unilever' te willen gaan beschermen met wat maatregelen van overheidswege. Lees: keihard protectionisme. Het plan van Kamp is simpel doch slinks. Nederlandse ondernemingen zouden bij een overnname die ze als 'vijandig' beschouwen, de hulp moeten kunnen inroepen van de Nederlandse overheid. Die zou de grote boze koper op de vingers moeten tikken en dwingen tot een 'bedenktijd' van een jaar, waarin alle partijen, inclusief de aandeelhouders van het over te nemen bedrijven, hun zonden nog eens even goed zouden moeten overdenken. En waarom? Enkel en alleen om de zogenaamde 'kroonjuwelen' van het Nederlandse bedrijfsleven te redden.

En dat terwijl helemaal niemand baat heeft bij zo'n krampachtige constructie. De vrije markt heeft zich al vele malen bewezen als misschien niet de perfecte, maar toch echt de beste manier om een economie in te richten. Een onderneming voor een buitenlandse overname behoeden, alleen om een vermelding op de Wikipedia-pagina van "Nederlandse bedrijven" te houden is dan ook een puur symbolische stap waar niemand, en al helemaal de Nederlandse economie, op zit te wachten. Sterker nog: de eigenaren van Unilever willen dit gewoon. Een 'vijandige overname' is namelijk niets anders dan een overname waarbij de aandeelhouders wel willen, maar het bestuur - met narcist Paul Polman vooraan - niet. Helaas is dat simpelweg niet hoe de wereld werkt: aandeelhouders verwachten nu eenmaal wat terug voor hun investeringen in het bedrijf, en dat 'wat' zijn rendement en medezeggenschap over de gang van zaken. Unilever is feitelijk van hen, en niet van die topmannen die denken wel even alles te mogen beslissen: uiteindelijk staan ook zo gewoon in dienst van de aandeelhouders. Alles heeft zijn prijs in het leven, en er is geen enkele reden te bedenken om hier opeens protectionistisch te gaan zitten doen.

Maar als we Unilever eens goed bekijken, dan hoeft ik hier niet eens uit te gaan van alle kwade zaken die protectionistisch beleid belichaamt. Die vinden we namelijk wel terug in de Unilever-bobo himself, Paul Polman. De keiharde waarheid is namelijk dat - zelfs al viel er iets te beschermen in Nederland - dit concern daar zeker niet meer toe behoort. Polman vindt zichzelf nogal wat, en noemt zijn bedrijfje dan ook graag onze "nationaal kampioen". Het tegenovergestelde is inmiddels echter waar: zijn harde hand heeft Unilever en haar medewerkers alleen maar schade berokkend. Dan heb ik het natuurlijk niet over zijn mede-bestuurders, want die zitten allemaal comfortabel op de pluche op het hoofdkantoor. Nee, dan heb ik het over de uitgebuite arbeiders die voor een hongerloontje voor Polman bikkelen in landen als India. Of de mensen in de buurt van die fabriek die massaal vergiftigd zijn door het kwik wat daar gebruikt wordt. De topman vindt zichzelf een echte wereldverbeteraar, maar de enige persoon op de wereld die beter is geworden van zijn beleid, is hij zelf.

Tijd dus om deze nationaal verliezer in haar eigen sop gaar te laten koken en - luister je mee, Henk Kamp? - dus vooral géén overheidsbescherming te bieden of 'te redden', al helemaal zolang opper-charlatan en graaier Polman daar aan het roer staat! Want, zoals wij eerder al betoogden: de enige manier om Unilever nog te redden is door Paul Polman maar snel te laten opstappen.