Elma Drayer schreef het boek Witte schuld. De nekharen gaan u waarschijnlijk ook direct strak overeind staan, maar dat is gelukkig niet nodig. Zij schopt, ondanks dat ze links is, tegen identiteitspolitiek aan. Wordt men bij links ook langzaam wakker? Ze ziet hoe debiele activisten en partijen als
BIJ1 de boel hier flink aan het verzieken zijn. Hoe men vanuit die contreien de 'witte mens' een erfzonde aan probeert te praten door het slavernijverleden en de Holocaust bij het minste of geringste te betrekken. Hoe zij 'als witte vrouw' eigenlijk haar mond moet houden omdat ze niet zou weten wat racisme is. En hoe dagen als 4 mei worden misbruikt door deze figuren:
"Bij1, de partij van Sylvana Simons, plaatste op 4 mei een tekst op Facebook dat ze in het bijzonder denken aan vergeten groepen als Roma, Sinti, lhbti’ers en mensen met een beperking. ‘We spreken extra dank uit aan de moslims en mensen van kleur voor hun rol in de bevrijding van Nederland’, schreven ze. De Joden werden überhaupt niet meer genoemd. Hoe krijg je het voor elkaar?"
Nu zijn dat geen opmerkelijke observaties. Haar stukje over haar tijd bij
Trouw is dat echter wel. Ze twijfelde aan de bronnen van
Perdiep Ramesar maar durfde dat niet te zeggen, uit angst om voor 'racist' te worden uitgemaakt. Wat zij zelf van dichtbij mee heeft gemaakt, ziet ze (in iets andere vorm) ook bij universiteiten gebeuren. Daar buigt men ook véél te makkelijk voor activisten met een agenda gericht op identiteitspolitiek.
En al dit gedram begint ook een
duidelijk effect te krijgen. Niet alleen geven makelaars al aan welke buurten onveilig kunnen zijn voor lhbt'ers,
white flight zal binnen de kortste keren ook een fenomeen worden. Niet omdat men racistisch is, maar men heeft gewoon geen zin meer in het continu te horen krijgen dat ze slecht zijn vanwege hun huidskleur. Dat ze 'awareness' moeten hebben, niet mee mogen praten, hun cultuur moeten opgeven en alles moeten aanpassen omwille van 'inclusiviteit'. Het begint bij mensen te dagen dat deze figuren niet van ophouden weten: het is
nooit goed. Logisch dus dat mensen anderen op gaan zoeken die niet zo blijven drammen en waar wél een kader mee kan worden overeengekomen. En het grappige is dat dit idee zich nu langzamerhand ook in het linkse brein begint te manifesteren.