En niet alleen zichzelf, maar ook de bevolkingen van derde wereldlanden. Dat laatste is wat ons betreft natuurlijk veel erger, maar de groene ridders zullen zelf vooral problemen hebben met het eerste.
Zoals ik eerder deze week al
schreef heeft Greenpeace een nieuw slachtoffer gevonden voor zijn greenmail-acties. En dan niet slechts één nieuw slachtoffer, maar twéé.
Zowel Adidas als Nike moeten het ontgelden. Deze sportmerken zouden volgens Greenpeace namelijk Chineze rivieren vervuilen. Blijkbaar heeft China daar zelf lak aan, maar Greenpeace dus niet. Alles moet immers wijken voor zijn groene agenda, economische ontwikkeling en werkgelegenheid dus ook.
En dat is toch een beetje... merkwaardig. Zoals Johan Norberg uitlegt
op zijn website zijn derde wereldlanden namelijk ontzettend blij met westerse bedrijven - en terecht:
In truth the work does look tough, and the conditions grim, if we compare Vietnamese factories with what we have back home. But that´s not the comparison these workers make. They compare the work at Nike with the way they lived before, or the way their parents or neighbours still work. And the facts are revealing. The average pay at a Nike factory close to Ho Chi Minh is $54 a month, almost three times the minimum wage for a state-owned enterprise.
Ten years ago, when Nike was established in Vietnam, the workers had to walk to the factories, often for many miles. After three years on Nike wages, they could afford bicycles. Another three years later, they could afford scooters, so they all take the scooters to work (and if you go there, beware; they haven´t really decided on which side of the road to drive). Today, the first workers can afford to buy a car.
Maar Greenpeace wil Nike het dus onmogelijk - of in ieder geval zeer moeilijk - maken om effectief en efficiënt te werken in, in dit geval, China. Wat zouden de Chinezen daar zelf van vinden? De vraag stellen is hem beantwoorden: Greenpeace probeert Nike en Adidas in het westen onder druk te zetten omdat de lokale Chineze bevolking zich allerminst zorgen maakt over hun werkwijze. Nike en Adidas helpen hen.
Zij weten dat, Greenpeace weet dat, maar veel westerlingen weten dat niet. En dus kun je Nike en Adidas prima zwart maken in de westerse media; die slechte capitalisten helpen arme landen de vernieling in! Maak eens een mooi logo om ze in diskrediet te brengen?
Maar dat is niet alles: Greenpeace werkt niet alleen de Chineze bevolking tegen, maar ook zichzelf. Ja, dat leest u goed. Ziet u, arme volken hebben wel belangrijker dingen te doen dan zich zorgen te maken over het milieu (zoals, bijvoorbeeld, zich zorgen maken over hoe ze vanavond kunnen eten). Donateurs van internationale organisaties zoals Greenpeace komen uit rijke landen; hoe rijker China en Viëtnam worden, hoe meer Chinezen en Viëtnamezen Greenpeace actief zullen willen ondersteunen.
Zie in dit opzicht
deze post van mijn collega Willem Jan Hilderink. Daar toonde hij al in aan dat "zorg voor het milieu in een land afhankelijk is van het welvaartsniveau". Simpelweg komt deze gulden regel er op neer dat naarmate de welvaart stijgt, meer mensen oog hebben voor het milieu. Experts schatten in dat het omslagniveau op 8.000 dollar per jaar ligt (een bedrag waar veel Chinezen op dit moment alleen nog maar van kunnen dromen). Als Greenpeace verstandig is moedigt het de economische groei in China en andere ontwikkelingslanden dus aan, in plaats van af; daar heeft het zélf baat bij. Nike in staat stellen te blijven opereren in China levert Greenpeace dus niet extra donaties op, maar stelt deze ook in staat zijn doelen eerder te realiseren.
Een beetje merkwaardig dat dit onze gepassioneerde groene ridders blijkbaar ontgaat.
Het heeft er dus alle schijn van dat Greenpeace vooral uit is op resultaten op de korte termijn. Waarom zou men anders bedrijven als Nike en Adidas - die hele landen economisch vooruit helpen - zo actief tegenwerken? Daar pakken ze immers alleen maar zichzelf en inwoners van de landen in kwestie mee.
