'Graaf' Sander Schimmelpenninck toont zelfreflectie: "Als ik een neutrale presentator moet spelen, dan is dat een rol die mij eigenlijk gewoon niet zo goed ligt."
Kijk eens aan, Schimmelpenninck durft ineens zich te wagen aan zelfreflectie. Toegeven het is knap om te erkennen dat je niet altijd even objectief kan zijn, ook al wordt dat wel van je verwacht. Hiermee schaart Schimmelpenninck zich in een bijzonder rijtje van NPO-presentatoren die wel weten wat hun manco's zijn.
In een openhartig gesprek geeft Schimmelpenninck aan dat de rol van presentator hem toch zwaarder valt dan verwacht. En dat is knap om zo openlijk toe te geven. Schimmelpenninck is een zo'n typisch mediafiguur waarvan de helft van Nederland hem uitkotst en de andere helft hem juist op handen draagt. Hij erkent dat hij niks liever doet dan zijn eigen mening van de daken schreeuwen. Helaas moet hij zich toch echt houden aan de autocue van de NPO. En dat is zwaar voor hem.
„Dan merk je dat je toch eigenlijk wordt gedwongen in een klassieke presentatorrol: ik moet gewoon autocue lezen en vragen stellen, en het netjes verdelen tussen Welmoed en mij. En dat vind ik wel moeilijk, want dat is eigenlijk niet wat ik voor ogen had.”
Uitgerekend Jort Kelder had hem nog geadviseerd om niet presentator te worden bij de NPO. Kelder zag al snel in dat Schimmelpenninck niet past in het profiel van een NPO-autocue-voorlezer.
Schimmelpenninck worstelt nog steeds met zijn rol als presentator:
„ Ik bedoel: daar was ik zelf bij – maar mijn zorg was natuurlijk wel: ga ik wel als meningmannetje met mijn profiel, met mijn kleuring, mijn grote muil wel passen in dat presentatorschap? En toen werd natuurlijk gezegd: ja joh, vinden we leuk. En het is een duopresentatie, dus de een kan best een beetje gekleurd zijn, als een soort van tafelgast bijna, en de ander kan veel meer presentator zijn.”
Ongeacht of ik de mening deel van Schimmelpennick: ik vind het persoonlijk wel amusant dat er zo'n figuur eindelijk eens een NPO-programma presenteert. Het is eens een keer wat anders dan de meeste 'standaard' - lees: doodsaaie en voorspelbare - NPO-papegaaien.
