Gert-Jan Segers geeft moraal weer van Rutte-III bij formatie: ''Waarom doe ik dit in vredesnaam?''
Segers doet uit de doeken, in een interview met het Nederlands Dagblad, dat de formatie zeer vermoeiend is en zelfs pijnlijk in sommige opzichten.
Soms wil Segers zich op bepaalde ochtenden zich liever nog een paar keer omdraaien en soms vraagt die zich hardop af waarom die dit eigenlijk allemaal doet. Toch, geeft hij zelf aan, ziet hij zichzelf en zijn partij als een sluitstuk dat er voor zorgt dat de normale burgers en de kosmopolieten dichter bij elkaar komen. De confessionele partijen en de liberalen kwamen in 1917 tot de Pacificatie. Algemeen kiesrecht voor de liberalen en het bijzonder onderwijs voor de confessionelen:
Via deze onderhandelingen wil ik me inzetten voor de maatschappelijke vrede in ònze tijd. We zien dat tegenstellingen toenemen, de kloven groter worden. In de discussies over pensioenen en arbeidsmarkt dreigt de scheidslijn tussen jong en oud en tussen mensen met een vaste baan en met een flexibele baan groter te worden.
Cultureel krijgt de tegenstelling tussen links en rechts, tussen kosmopolieten en bezorgde burgers soms een rauw randje. Hoe bitter die strijd kan worden, zien we aan de botsingen in de VS. Zo erg is het hier gelukkig nog niet, maar ik wil doen wat ik kan om dat te voorkomen en beter te krijgen. Ik schuif aan en praat mee, in vredesnaam.
Je ziet in dit interview de moeilijke relaties binnen de formatie. Natuurlijk kunnen de mensen elkaar graag mogen, maar het zijn botsende idealen en daarbij worden er beslissingen gemaakt die eigenlijk niemand graag wil hebben. Toch moet het in de naam der consensus, het aloude Nederlandse poldermodel:
Hij is de afgelopen periode regelmatig gevraagd te stoppen met de onderhandelingen. 'Ik zit aan de tafel van botsende idealen en ik nip aan de wijn waar een scheutje water bij is gedaan. Als mailers mij vertellen dat ik moeilijke compromissen zal moeten sluiten, dan kan ik ze alleen maar gelijk geven.'
'Een compromis is soms ook gewoon pijnlijk. Akkoord gaan - tijdelijk, maar toch - met iets wat het bij lange na niet haalt bij je diepste overtuigingen, zorgt soms letterlijk voor slapeloze nachten. Momenten waarop ik het mezelf ook afvraag: waarom doe ik dit in vredesnaam?'|
Het wordt een kabinet dat niemand wil, de bevolking niet, de partijen niet, de politici niet. Een politieke vorm van automutilatie, maar dan met grote gevolgen.
