Gematigde president van Iran, Rohani, blijkt toch niet zo gematigd: meer opgepakte mensenrechtenactivisten

Weten we het allemaal nog? De media bestempelden Rohani als 'de hoop van Iran'. De hervormer, de gematigde. Er werd toen ook al gezegd dat het allemaal tegen zou vallen, omdat het gematigde geluid in Islamitische landen nog steeds een extreem geluid is. Of iemand nu een hervormer is of niet, we kunnen zo iemand niet vergelijken met bijvoorbeeld het 'radicale midden' waaronder het CDA zich schaarde.

Toch wordt het 'gematigde' altijd gebruikt als een soort licht van hoop. Een naïviteit van jewelste, want er gaat nogal wat tijd overheen voordat in dit soort landen er echt een gematigd geluid komt. Dat deert naïef Nederland niet, want in elke strijd worden de 'gematigden' gesteund. Alsof er een soort moreel oordeel verplicht is en de keuze gemaakt moet worden.

Of het nu in Iran is, of de steun voor de 'gematigden' in Irak of Syrië. Elke keer komen we erachter dat die gematigden toch niet zo gematigd zijn en dan staat een aanzienlijk deel van Nederland weer raar op te kijken en elkaar aan te staren. ''Maar iedereen dacht dat ze gematigd waren, toch? Hoe kan dit nu gebeuren?''

Een verstoord wereldbeeld, een naïef wereldbeeld, een wensbeeld. Het kunnen allemaal redenen zijn, maar het blijft duidelijk dat ze allemaal even destructief werken. In extreme landen is er vaak geen 'gematigde' meerderheid of significante minderheid. Daar gaat tijd overheen. Het wordt tijd om dat te erkennen, voordat we nog een extreme gematigde aanwijzen als de hoop en hervormer van een land.