Geert, hoe nu verder?

Beste Geert, niet alleen de PvdA en VVD hebben verloren, ook jouw achterban heeft het vertrouwen in jou verloren.

Woensdagavond leek je in Den Haag nog af te stevenen met een overwinning, de PVV leek de grootste te worden. Verantwoordelijkheid nemen gloorde aan de horizon. Een college, een coalitie, geven en nemen, de dreiging was tastbaar. Je kon het welhaast proeven, een onprettige zure smaak rolde door je mond. Het was zover, de PVV leek er niet aan te kunnen ontkomen.

Snel greep je de microfoon. De grootste zijn, allah, maar besturen. Never! Je deed wat je moest doen en zorgde ervoor dat je de andere Haagse partijen flink tegen de PVV in het harnas joeg.

“Willen jullie meer of minder Marokkanen?” Het “MINDER, MINDER, MINDER” gierde door het zwaarbewaakte café aan Het Plein. “Dan regelen we dat,” was jouw reactie. Was dat een verkiezingsbelofte Geert? Dan is dat een belofte waarvan je wist dat je hem niet waar zou maken. Een verkiezingsbelofte als de 1000 euro van Mark Rutte. Een verkiezingsbelofte die de VVD keihard en zeer terecht de oranje blauwe das omdeed, die de partij welhaast decimeerde (oh, ironie).

De uitspraak was bewust. Omdat je erachter staat, wat uiteraard mag in een vrij land. Het was ook een bewuste keuze om ervoor te zorgen dat de PVV, die op dat moment de grootste leek te worden, te vrijwaren van college-verantwoordelijkheid. Want regeren, ook al is dat slechts in Den Haag, dat wil je niet. En niet alleen in Den Haag, deze uitspraak had ook consequenties, zo calculeerde je slim in, voor Almere. Vier jaar oppositie was daarmee veilig gesteld.

Je zou het zeker uitbuiten, ook in Den Haag. Al snel zou duidelijk zijn dat je zou worden uitgesloten, ook al was je de grootste, de historische winnaar. GEMEEN! CORDON SANITAIRE! Je zag het de (sociale) media al beheersen. Zie je wel, we mogen niet meedoen, ook al winnen we. De totale uitbuiting van het Calimero complex zou het goed doen bij je achterban.

Vervolgens trokken de stofwolken van deze historische verkiezingen op. En wat bleek? Je won niet. Je werd niet de grootste in Den Haag. Je kreeg minder zetels toegewezen. Je achterban bleek je in de steek gelaten te hebben.

Hoe zou dat nou komen Geert? Je weet altijd zo goed wat er speelt in Nederland. Als een echte politicus pik je opportuun de krenten uit de pap. Het moest lukken, je moest kunnen winnen. Want dat kabinet Rutte 2, dat rampenkabinet , dat moest de kiezers in groten getale naar jouw PVV sturen.

Helaas mocht dat niet zo zijn.

Zowel in Almere en Den Haag levert jouw PVV een zetel in. Na de verloren verkiezingen van 2012 is dit een nieuwe verkiezingsnederlaag. Een nederlaag die alleen jou is aan te rekenen. Je bent immers het enig lid van de PVV, niets gebeurt zonder jouw goedvinden.

Het is om moedeloos van te worden, nietwaar Geert? Twee verkiezingsnederlagen in amper twee jaar tijd. Wat je ook roept, wat je ook doet, hoezeer je “de wil van de meerderheid van het Nederlandse volk” ook aanvoelt.

Jouw die-hard fanboys zullen het je vergeven. Die blijven geloven in het sprookje van de grote PVV die wel even orde op zaken zal stellen. Maar geloof je er zelf nog in Geert? Je hebt verloren. Jouw ultieme Nemesis, Alexander Pechtold, wist de onvrede te verzilveren. De onvrede die jou groot moest maken, maakte jouw belangrijkste tegenstander sterker dan ooit.

Je hebt nog een kans. 22 mei 2014, de dag van de Europese verkiezingen. Zie je die dag met vertrouwen tegemoet Geert, of word je al zenuwachtig? En als je weer verliest? Wat doe je dan? Blijven zitten tot weer een verkiezingsnederlaag?

Je hebt nog even de tijd om erover na te denken Geert. Gebruik die tijd.