Frustratie in Tel Aviv

In de tweede stad van Israël gaat het leven gewoon door. De inwoners maken zich niet zo'n zorgen om Palestijnse raketaanvallen, maar het leven wordt er wel door ontwricht en dat lijkt in het buitenland niet echt door te dringen.

Hier in Tel Aviv leeft men niet in grote angst. Een paar keer per dag gaat het luchtalarm af en schuilt men in de kelder of het trappenhuis tot ergens in de verte een doffe knal klinkt: het signaal dat de peperdure Iron Dome weer een raket uit de lucht heeft geschoten. Iedereen negeert vervolgens het advies om nog enkele minuten te schuilen en gaat weer aan het werk. Op straat is het niet minder druk dan een week geleden. Eergisteren zat de halve stad buiten Nederland-Argentinië te kijken.

Hoe anders is de situatie in het zuiden van Israël! Wie ervoor kiest om alle meldingen van de populaire applicatie Red Alert te ontvangen, krijgt elke zoveel minuten een waarschuwing. In Ashkelon bijvoorbeeld, een vrij grote stad op maar 13 kilometer afstand van de Gazastrook, loeit het luchtalarm tientallen keren per dag. Inwoners hebben dan misschien twintig seconden om een schuilplaats te vinden. Daar zal niemand op het terras blijven zit om eerst zijn cappuccino op te drinken.

In Tel Aviv heerst vooral frustratie. In de eerste plaats frustratie dat het weer zover is. Nog maar twee jaar geleden werden ook raketten vanuit de Gazastrook op de stad afgeschoten en dat was voor het eerst sinds de Golfoorlog begin jaren negentig. Doden vielen er gelukkig niet, maar een dag voordat Israël een staakt-het-vuren afkondigde, werd een bomaanslag gepleegd op een bus in het centrum van de stad. 28 passagiers raakten gewond. De taxi's doen deze dagen weer goede zaken.

Toeristen blijven wel binnen, of weg, en dat is vervelend voor de vele hotels, restaurants en café's in de stad. De Israëliërs laten zich echter niet zo snel bang maken en wie zich 's middags of 's avonds onder hen waagt, hoort vooral een tweede frustratie: dat de buitenlandse pers wederom partij kiest voor de Palestijnen. Terwijl Israëlische steden dagelijks onder vuur worden genomen, en de Iron Dome de enige reden is dat er nog geen doden zijn gevallen, berichten de kranten en journaals vooral over bombardementen op Gaza uitvoert. Terwijl het doel van die bombardementen toch is te voorkomen dat meer aanvallen op Israël worden uitgevoerd.

Toegeven, er is een ongelijkheid. Er zijn al tientallen Palestijnen om het leven gekomen terwijl in Tel Aviv niet iedereen meer de moeite neemt om naar de schuilkelders te gaan wanneer het luchtalarm afgaat. Maar, zoals Herman gisteren goed uitlegde, dat komt doordat Israël simpelweg veel beter is in het beschermen van de eigen bevolking en in het voeren van oorlog. "Daarom lijkt het soms alsof Israël onrecht doet."

In werkelijkheid gaat Israël tot het uiterste om burgerslachtoffers aan beide kanten te voorkomen. Inwoners van de Gazastrook krijgen vlak voor een luchtaanval vaak een telefoontje van het Israëlische leger met het dringende verzoek hun woning te verlaten. Minder dan een minuut later valt een raket uit de lucht en is de wereld hopelijk verlost van weer een lid van Hamas of een andere islamitische terreurbeweging. Geen ander land ter wereld doet zoveel moeite om te voorkomen dat burgers aan de andere kant van de strijd om het leven komen.

Dat er toch doden vallen, komt niet alleen doordat niet iedere Israëlische kruisraket zijn doel raakt. Hamas roept burgers ook op de Israëlische waarschuwingen in de wind te slaan en gewoon thuis te blijven. Er zijn Palestijnen die helaas meer vertrouwen hebben in Hamas dan in het Israëlische leger. Hamas zet verder burgers in als menselijk schild. Dat de beweging zich minder zorgen maakt om burgerslachtoffers aan Palestijnse zijde dan Israël blijkt alleen al uit het feit dat tientallen raketten die de afgelopen dagen vanuit Palestijns gebied op Israël zijn afgevuurd in Palestijns gebied neerkwamen – en slachtoffers maakten.

Het belangrijkste verschil tussen de twee partijen is dan ook dat Hamas bijna in het wilde weg raketten op Israël afvuurt, met als doel burgerslachtoffers te maken, terwijl het Israëlische leger alles in het werk stelt om te voorkomen dat het onschuldige Palestijnen doodt. Dat dat verschil in de rest van de wereld niet altijd doordringt is vervelend, zeker als de hele stad 's ochtends vroeg wakker wordt gemaakt door de sirene ("de nationale alarmklok") en je de rest van de dag in het besef leeft dat Iron Dome weliswaar negen van de tien raketten onderschept, maar er af en toe dus ook ergens een raket inslaat.