Francisco van Jole is geen racist

Dat was schrikken gistermiddag! Opeens stond het daar met grote letters op de voorpagina van uw favoriete site: “Francisco van Jole, racist”. Waarom schrikken? Omdat ik Francisco vrij goed ken, ik heb een jaar lang op zijn site Joop.nl gepubliceerd en een paar keer met hem in de kroeg gestaan. Nooit heb ik enig racisme bij de man kunnen constateren, integendeel, hooguit de neiging dit fenomeen wat te gretig bij anderen waar te nemen. Maar wist u dat Van Jole in 1989 tijdens het hoogtepunt van de moslimrazernij over de Duivelsverzen door het centrum van Rotterdam liep in een "I am Rushdie" T-shirt?

Het is veelzeggend voor het volledig ontspoorde racismedebat in ons land dat links en rechts er een sport van maken elkaar zo vaak en zo luid mogelijk voor racist uit te maken. Inderdaad, Michael van der Galien heeft een punt wanneer hij constateert dat Van Joles Joop daar een patent op heeft. Na het vijftigste stuk over Zwarte Piet op die site ben ik gestopt met tellen en dat was nog maar het begin: de genante grappen van Gordon, de schofterige bedreigingen aan het adres van Anouk, de soms bizarre reacties op de dood van Nelson Mandela – het is gefundenes Fressen voor de Jopisten, die over elkaar heen buitelen met beschouwingen, beschimpingen en beschuldigingen.

Hierin zijn mijn oud-collega's allesbehalve consequent. Daders van racisme en discriminatie zijn steevast wit (en het liefst op een of andere wijze verbonden met GeenStijl), terwijl bedreigingen en stereotypen van zwarte of lichtgetinte zijde worden genegeerd. “Antillianen zijn crimineel” mag niet, “Nederlanders zijn racisten” mag wel, dat werk. Dit is overigens niets nieuws. Toen ik vorig jaar in de Volkskrant en bij Pauw en Witteman de aandacht richtte op antizwart racisme onder Marokkanen, kreeg ik er ongenadig van langs op Joop en werd nota bene zelf van racisme beschuldigd omdat ik het had gewaagd te suggereren dat slachtoffers ook daders kunnen zijn.

Wel nieuw is dat Joop niet langer alleen staat in zijn obsessie met racisme. Je kunt geen krant openslaan, geen website bekijken of het is raak. "Mart Smeets schoffeert joodse schilder", kopte de Telegraaf gisteren, waarvan GeenStijl quasisarcastisch "Mart Smeets is ineens antisemitisch" maakte. Ik heb de zin van De Mart driemaal herlezen en kon er geen jodenhaat in vinden, maar de schilder in kwestie wist niet hoe snel hij zich beledigd moest voelen. En nu is Van Jole dus een racist omdat hij een spleetogengrap een spleetogengrap noemde. (Sorry Michael, dat was het echt.)

Ik zweer het u: er komt een dag dat je helemaal niets meer mag zeggen over leden van een andere etnische groep. Mediterranen met korte lontjes, Polen die te diep in het glaasje kijken, Duitsers die razen over de snelweg, Frans snobisme, Brits snobisme, Friese koppigheid, Zeeuwse zuinigheid, vult u zelf maar aan. Allemaal verboden over te spreken straks, dankzij de moraalridders op links en inmiddels dus ook op rechts.

En dan zijn er nog de gelovigen die ook gretig inspringen op de racismehype om hun eigen intolerantie te verdedigen. Op Twitter werd ik een paar dagen geleden voor “white supremacist” uitgescholden door een islamitische mevrouw. De reden: ik had gesuggereerd dat de koran niet meer is dan een stapel papiervellen met inkt erop en daarom geen enkele extra bescherming verdient tegen belediging. Dus als Geert Wilders zo stompzinnig en kinderachtig is dat hij het ding (want dat is het, een voorwerp en niets meer dan dat) wil verbranden, staat dat hem vrij, zolang het boek in kwestie zijn eigendom is. Pats! “White supremacist”, dus. Want iedere kritiek op religie is afijn, u weet wel.

Het geeft aan hoe wij in dit land volkomen zijn doorgeslagen en hoe weinig termen als antisemiet en racist nog betekenen. Iedere idioot met wifi en teveel vrije tijd is een slachtoffer. Laten we in ieder geval hier op De Dagelijkse Standaard niet meedoen aan deze waanzin en proberen een beetje nuchter te blijven. En nee, ik bedoel niet “typisch Hollandse” nuchterheid, voordat iemand zich weer beledigd voelt.