Eurozone als zelfmoordpact

De Griekse economie, zo werd ons eerder dit jaar verzekerd, was bezig aan een opmerkelijke wederopstanding. Nou ja, niet echt een wederopstanding natuurlijk, dat zou wat al te snel zijn geweest na het radicale verval van de afgelopen jaren. Maar de groene waas waarvan onze eigen premier eerder dit jaar nog hoopvol sprak, zou daar inmiddels ook zeker zichtbaar zijn.

We moesten de eurocraten dus op hun blauwe ogen geloven dat drie jaar radicaal belasting verhogen (want bezuinigen doen de Grieken nauwelijks, ondanks alle retoriek) de Griekse economie weer op de been had gebracht.

Inmiddels weten we beter: in het eerste kwartaal van dit jaar is de Griekse economie opnieuw fors gekrompen, met 5,6% maar liefst. Het was erger dan de meest pessimistische economen hadden durven voorspellen en bevestigde wat iedereen met een beetje gezond verstand allang begreep: de Griekse economie is gewoon morsdood. En de doodsoorzaak is de euro.

Ik heb op deze plek al vaker uitgelegd waarom de Grieken er buitengewoon onverstandig aan deden binnen de eurozone te blijven. De economische schok die het verlaten van de eurozone zou hebben opgeleverd zou ongetwijfeld groot zijn geweest – volgens sommige onderzoekers zou de Griekse economie tot wel 10% zijn gekrompen in het eerste jaar na euro-exit.

Verspild

Maar inmiddels zijn we drie jaar Grieks eurolidmaatschap verder en is de Griekse economie met 17% gekrompen – bijna tweemaal zo erg dus als de kosten van een euro-exit in 2010! Er zijn enkele honderden miljarden euro’s verspild aan twee reddingsoperaties en een gedeeltelijke schuldafschrijving, maar de Griekse economie is nog altijd in vrije val.

Die val kan zoals gezegd alleen worden gestuit door een onmiddellijk euro-exit, gevolgd door een forse geldontwaarding en dito schuldafschrijving. Binnen twaalf tot achttien maanden staat het land dan weer op eigen benen en kan voorzichtig aan groei worden gedacht. Zo ging het in IJsland, dat een veel forsere bankencrisis in minder dan geen tijd te boven kwam met een vergelijkbare mix aan maatregelen. Zullen de Europese regeringsleiders in hun eerstvolgende Brusselse conclaaf ditmaal wel het fatsoen kunnen opbrengen om de Grieken de vrijheid te geven de eurozone te verlaten? Ik waag het te betwijfelen. Intussen dreigt ook ons land af te glijden in de doodsspiraal die eerder al landen als Griekenland, Spanje en Portugal meezoog.

Ravijn

De door Brussel voorgeschreven lastenverzwaringen leiden tot een permanente recessie met bijkomende inkomstentegenvallers die op hun beurt weer gecompenseerd gaan worden door nog meer gedwongen lastenverzwaringen. Met als gevolg een nog diepere recessie en nog lagere inkomsten, en zo voort het economisch ravijn in.

Intussen groeit onze staatsschuld en torent ons land qua private schuldenlast boven de rest van Europa uit. Kunnen we er dan niet meer aan ontsnappen? Ja, dat kunnen we wel. We kunnen om te beginnen kiezen voor werkelijk bezuinigen in plaats van een beetje laf eromheen praten – liefst in combinatie met lastenverlaging om zo de economie een oppepper te geven. We kunnen daarnaast ook en vooral besluiten te ontsnappen aan het zelfmoordpact dat eurozone heet. Over hoe dat in zijn werk gaat, volgende keer meer.