1. Home
  2. Europees migratie- en asielbeleid is linkse hobby

Europees migratie- en asielbeleid is linkse hobby

Geen categorie31 mrt 2011, 17:45
Wie nog mocht hebben getwijfeld kan er na lezing van de Volkskrant vandaag niet langer omheen: het gemeenschappelijke immigratie- en asielbeleid van de EU is een linkse hobby.
We lezen daar dat de Europese Commissie kritiek heeft op het plan van het kabinet om illegaal verblijf strafbaar te stellen. Dat is volgens de Commissie onder andere in strijd met de terugkeerregeling van de EU. Een en ander in antwoord op vragen uit het Europese parlement. Vragen van wie dan wel? Van Europarlementariërs van SP, PvdA, GroenLinks, D66 en ChristenUnie. Eerder uitten de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (een PvdA-bolwerk) en de (als links bekend staande) Nederlandse Raad van Kerken al forse kritiek.
Dat die Europese richtlijn lijnrecht ingaat tegen het belang van lidstaten, in casu Nederland, is niet zo verwonderlijk. De grondgedachte van het Europese immigratie- en asielbeleid is namelijk het voorkomen van een 'race to the bottom'. Zonder zo'n beleid zouden de lidstaten met elkaar wedijveren in strengheid en dat is natuurlijk niet leuk voor - al dan niet illegale - landverhuizers uit de Derde Wereld. De EU werpt zich dus op als belangenbehartiger van deze landverhuizers ten koste van lidstaten die veel nadeel ondervinden van ongwenste immigratie, zoals Nederland.
Die terugkeerregeling waar de Europese Commissie op wijst is tot stand gekomen met instemming van het kabinet-Balkenende-Bos, u weet wel 'het 'meest linkse kabinet sinds het kabinet-Den Uyl' dat ook tekende voor het omstreden generaal pardon. Het hoeft dan ook geen verbazing te wekken dat die terugkeerregeling vooral lijkt te zijn bedoeld om illegale vreemdelingen de hand boven het hoofd te houden en nationale staten te dwarsbomen bij het aanpakken van illegaal verblijf. Als we de Commissie mogen geloven sluit de betreffende richtlijn strafbaarstelling uit. De richtlijn legt echter ook beperkingen op aan de zogenaamde vreemdelingenbewaring, dat wil zeggen opsluiting niet op strafrechtelijke, maar op bestuurlijke gronden.
Voordat de terugkeerrichtlijn in wetgeving werd omgezet gold geen wettelijke maximumtermijn voor de vreemdelingenbewaring, al werd daar in de praktijk geen gebruik van gemaakt. Een en ander staat in een communiqué van de rijksoverheid naar aanleiding van het omzetten van dei EU-richtlijn in Nederlandse wetgeving in 2010. Nu de wind uit een andere politiek hoek waait zou de mogelijkheid om betrokkenen voor onbepaalde tijd in bewaring te nemen natuurlijk uitstekend van pas komen. Op die manier worden zij geprikkeld om mee te werken aan hun terugkeer in plaats van deze - bijvoorbeeld door het verdonkeremanen van identiteitspapieren - te saboteren. Dit middel is ons dankzij die EU-richtlijn nu uit handen geslagen.
Pikant is de rol die Nederlandse liberale europarlementariërs hebben gespeeld bij de totstandkoming van die terugkeerrichtlijn. De VVD'ers onder hen zijn samen met die van D66 lid van de sociaal-liberale ALDE-fractie, een gezelschap met een hoog 'Joris Voorhoeve/Hans Dijkstal-gehalte'. Samen met andere linkse fracties vormde ALDE in 2008, toen over die richtlijn werd besloten, een meerderheid. VVD-coryfee Jeanine Hennis-Plasschaert doet op de website van haar partij verslag van de inspanningen die links met inbegrip van de ALDE-fractie zich heeft getroost om de strengere voorstellen van de Europese Raad (de regeringen van de lidstaten) af te zwakken ten gunste van de illegale landverhuizers. Hennis-Plasschaert laat er geen misverstand over bestaan waar in haar fractie de prioriteiten lagen:

Ook de Europese liberalen hadden ten aanzien van bepaalde bepalingen graag een hoger beschermingsniveau gezien, maar door de tegenstand vanuit de lidstaten was dat geen haalbare kaart.

Tel uit je winst.
Het moet nog maar eens worden gezegd: de Nederlandse politiek, met toenmalig premier Balkenende voorop, heeft verzuimd een gouden kans te benutten om aan dit knellende Europese immigratiekeurslijf te ontsnappen, namelijk toen in 2007 het Verdrag van Lissabon (de nieuwe versie van de Europese Grondwet) moest worden ondertekend. In ruil hiervoor had men ongetwijfeld met succes repatriëring van het immigratie- en asielbeleid kunnen bedingen. Het kabinet-Rutte plukt nu de wrange vruchten van deze megablunder.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten