EU is een onrechtstaat

Drie onderwerpen bepaalden deze week de Europese agenda.  

Mathijs Bouman (Het Financieele Dagblad 12 februari 2014) verwoordt het zo:

De terminologie (‘reactionaire krachten die de Europese samenwerking willen terugdraaien’, ‘coalitie van sociaal-conservatieven, 19^e eeuwse nationalisten en nostalgische xenofoben’) stond ook dagelijks te lezen in de Communistische kranten ten tijde van de Koude Oorlog als het over het vrije, democratische Westen of dissidenten ging. Het geeft aan dat de euro, en in toenemende mate de EU, gebaseerd is op een totalitaire eenheidsideologie en de weerbarstige Europese economische, politieke en culturele realiteit de eenheidsideologen heeft achterhaald. Gecorrumpeerde media, zoals de Financial Times, de spreekbuis van de Europese Commissie, schreeuwen steeds harder. De recente oproep om zogenaamde ‘anti-Europese’ geluiden niet meer in de media aan bod te laten komen past ook in dit plaatje en is de volgende stap op weg naar de autoritaire Europese technocratenstaat.  

Het rapport van de PVV blijft buiten beschouwing. Interessant is wel een ander derde onderwerp, de ongezouten kritiek in met name Duitse en Zwitserse media op het optreden van de EU: (vergelding- en straf) maatregelen tegen Zwitserland. Indien bijvoorbeeld Griekenland, Italië, Spanje, Bulgarije, Roemenie, Kroatië, Hongarije of Portugal de kluit systematisch belazeren (het feitelijk deporteren van Roma naar West-Europa, euro, corruptie, misdaad), de ECB illegaal handelt of de Europese Commissie systematisch verdragen schendt (bijvoorbeeld toelating landen, wijd opengegooide grenzen zonder effectieve controle buitengrenzen, staatsteun Frankrijk tolereert) is het recht opeens bijzonder kneedbaar. Het zelfbenoemde ‘Europese staatshoofd’ Schulz, die wereldwijd pretendeert namens ‘500 miljoen Europese burgers' te spreken, heeft ook -ten onrechte- zijn mening over Zwitserland weer klaar. In de eerste plaats is Schulz alleen voorzitter van het Europees Parlement en geeft hij zonder mandaat zijn mening over de meest uiteenlopende en heikele internationale gebieden namens ‘Europa’. Dat het Europees parlement, noch Europees, noch een parlement is, laat staan dat het ‘500 miljoen Europese burgers vertegenwoordigt’ en geen enkel mandaat heeft op bijvoorbeeld buitenlandse politiek, vergeldingsmaatregelen of de euro, behoeft verder geen betoog. Dit ‘parlement’ is in de eerste plaats een riante graai- en grabbelton (Oost-Europese leden verdienen tot het tienvoudige van hun parlementaire landgenoten), die met een Noord-Koreaanse mentaliteit hun niet gekozen ‘leiders’ (zonder uitzondering door koehandel uitverkoren nationale niemendalletjes (Van Rompuy, Ashton, Barroso, Juncker) toejuichen onder het aanheffen van de Europese Federale. ‘Fuck the EU’ is niet uit de lucht, maar uit het hart van de professionele Amerikaanse diplomatie gegrepen.

Waar de EU ook opduikt (Turkije, Oekraïne, Cyprus, Balkan, euro, Midden-Oosten) het wordt een puinhoop, een kakofonie van geluiden van eurocraten en politieke nitwitten en hun peperdure, absurde Europese ‘Buitenlandse Dienst’. Ook de Nederlandse vertegenwoordigers in het Europese Parlement kunnen er wat van. Zo brallen Schaake, Van Baalen en In ’t Veld er bijvoorbeeld ook wereldwijd zonder enig parlementair mandaat op los.

Ten tweede het referendum in Zwitserland. In 1992 verwierp een kleine meerderheid van burgers in een referendum het lidmaatschap tot de EER en later ook de EU. Ook toen werd door de eenheidsideologen de (economische) Apocalyps voorspeld. Niets is minder waar. In 2014 is Zwitserland nog een van de weinige functionerende democratieën met een zeer lage werkloosheid, bloeiende export (hoe kan dat nu zonder euro?) en hoogste welvaart en koopkracht in Europa  (hoe kan dat nu zonder euro?). Het falen van de EU (euro, massawerkloosheid, ingestorte economieën, democratische Verelendung, lidmaatschap van Europa’s meest corrupte en criminele landen) heeft geleid tot rijke euroburgers, die massaal hun geld parkeren in en vluchten naar Zwitserland, niet om de belasting te ontduiken, maar omdat de euro en de EU niet worden vertrouwd. Tot de euro kon iedere buitenlander een rekening in Zwitserland openen, door de massale toevloed van euro-vluchtelingen en de economische en monetaire ontwrichting van de eurozone is de Zwitserse Frank sinds 2002 met 30% gestegen. De facto hebben euroburgers al lang geen toegang meer tot Zwitserland. Banken eisen al jarenlang tenminste een kapitaal van 100.000 euro en torenhoge provisies om de eurovlucht in te dammen. Een overgrote meerderheid van Zwitserse burgers (ca. 85%, ook in het Franse deel) wil ook niets meer weten van deze EU en de euro. Dat zijn de feiten.

Het derde onderwerp betreft de uitspraak van het Duitse Constitutionele Hof in Karlsruhe (7 februari jongstleden). Het Financieele Dagblad vindt de rechters xenofoben en nationalisten (dit was overigens ook de reactie van de directeur van het Clingendael Instituut bij de uitspraak tegen het Lissabon Verdrag op 30 juni 2009). De Volkskrant negeert het geheel, kennelijk omdat de uitspraak haar niet zint. Alleen een ingezonden artikel (12 februari 2014) geeft een treffende analyse van deze uitspraak. Aan de redactie was het kennelijk niet besteed. De NRC geeft misleidende informatie en stelt dat de ECB mogelijk in strijd heeft gehandeld met het recht. Dit is feitelijk onjuist. Het oordeel van het Hof laat aan duidelijkheid niets te wensen over: de ECB (dus ook Knot) heeft weloverwegen de wet geschonden om een politiek doel te bereiken. Het feit dat dit Hof ook de mening van het Hof van Justitie van de Europese Unie wil horen is alleen de laatste stap in de finale krachtmeting tussen dit Hof en het Europese Hof, dat primair een politiek orgaan is ten dienste van de Europese ‘leiders’.

De euro is uit nationalistische motieven en machtspolitiek door een Franse president en een provinciale, door de oorlog getraumatiseerde, Duitse Bondskanselier ingevoerd. Met economie, export, oorlog, vrede of welvaart heeft en had het niets te maken. De euro is een politiek project van een ambtelijke, politieke en journalistieke elite, zoals het Communisme dit was. In landen waar de democratie, goed huisvaderschap en het parlement nog wel functioneren is de euro dan ook niet ingevoerd. In Nederland is het parlement echter betrokken bij de systematische schendingen van de wet en het (internationale) recht. Het Nederlandse Parlement heeft het sociale contract met zijn burgers verbroken en de democratie tot op het bot ontwricht. Het onvoorstelbare aanblijven van Plasterk, de illegale ECB-handelingen van Knot of de Europese leugens van Rutte zijn geen uitzondering, maar onderdeel van een beleid de burgers te misleiden.

Dat deze EU is ontspoord en nu gedragen wordt door een totalitaire de democratie minachtende eenheidsideologie van een paar duizend eurocraten, journalisten, een paar door het MKB en de burgers gesubsidieerde multinationals, politici en ambtenaren, komt treffend tot uitdrukking in de terminologie van bijvoorbeeld Bouman. Barroso en Van Rompuy gaan, kennelijk in opdracht van onder anderen Rutte, ook onvermoeibaar door met de voorbereidingen van eurobonds ('stabilisatieobligaties' in eurojargon), de transferunie (die feitelijk al bestaat door de ECB en het ESM), het heffen van belastingen door de EU, het opheffen van de nationale democratieën en hun economische, fiscale en sociale systemen, het socialiseren van de pensioenen en staatsschulden en het toelaten van nog meer corrupte landen tot de EU, alles uit naam van de vrede, democratie en solidariteit uiteraard. Dat een land als België, met enkele talen en culturen, moeizaam functioneert en Zwitserse burgers hun succesvolle multiculturele model niet op het spel willen zetten voor een megalomaan Europees experiment, de derde eenheidsideologie vanaf 1914, zegt genoeg. De euro, de totale Europese Unie en hun pleitbezorgers, en niets en niemand anders, zijn het acute en reële gevaar voor democratie, stabiliteit, welvaart, solidariteit en cohesie in Europa.