EU illustreert dat het niets begrijpt van Arabisch-Israelisch conflict

De EU lijkt doorgaans vol antipathie jegens Israel. Hoe komt dit? Ondanks dat de psyche van Europese federalisten een mysterie zijn voor me, is er iets dat ik wel weet. De EU is gecreëerd met één enkel doel: het ongedaan maken van het concept van de Europese natiestaten. Het voorzag een monocultureel en grenzeloos continent.

Met dit in het achterhoofd, is het ineens begrijpelijk waarom de EU rillingen krijgt als het naar Israel kijkt. Met haar opvallendheid, diep gewortelde culturele en religieuze gebruiken en de meest potente nationale militaire kracht in de regio, is de Joodse staat het toppunt van een natiestaat. En niet alleen dat, deze natiestaat floreert ondanks alles en dat maakt het een vooraanstaand argument tegen de anti-natiestaat doctrines van Europese federalisten.

Misschien verklaart dit deels waarom de EU Hezbollah nog steeds niet als terroristische organisatie heeft erkend.

Dit fenomeen blijft mij in al zijn vormen verbazen, aangezien Hezbollah voor zo’n beetje alles staat dat postmoderne geesten altijd claimen te verafschuwen: Genocide, racisme, kindsoldaterij en begin maar niet eens over vrouwenrechten.

Maar wellicht gebruiken we gewoon niet het juist vocabulaire. Veel van de EU topfiguren hebben hun ideologische wortels liggen in het socialisme of communisme, dus wellicht moeten we ons richten op Marxistisch woordgebruik: ‘Hezobollah zijn klerikale fascisten die terreur gebruiken, dus erken hen alstublieft als een terroristische organisatie.’  

Maar het is de laatste actie van de EU jegens Israel – de poging om producten uit Judea en Samara te ontdoen van hun ‘made in Israel’ label – dat daadwerkelijk aantoont hoe fundamenteel verkeerd de EU de gehele Israel/Palestina kwestie ziet. De EU stelt dat elke actie die het onderneemt aangaande Israel is bedoeld om het ‘vredesproces’ tegemoet te komen. Hieruit volgt dat de EU de Joodse gemeenschappen in Judea en Samaria als een significante of zelfs causale factor ziet in het uitblijven van een duurzame vrede.

Een lange tijd, netjes opgevoed door onze staatsmedia en universiteit als ik was, dacht ik ook dat dit het geval was. Maar toen kwam er bij mij iets binnen dat een ontstellend aantal mensen simpelweg kiest te negeren: feiten. Als de Israelische aanwezigheid in de Westbank, vanaf 1967, de kern is van het voortduren van het conflict tussen Israeli’s en Palestijnen, waarom stelde het PLO handvest uit 1964 dan in artikel 15 dat het hun doel was de gehele staat Israel te vernietigen? In dat jaar leefde er geen enkele Israeli in Judea of Samaria, maar volgens het handvest moest Israel alsnog in zijn geheel van de aardbodem verdwijnen.

Deze ’64 mentaliteit heeft zich sindsdien verankerd in de organisatie en is nog steeds expliciet van kracht in de PA, dat feitelijk gewoon de PLO met een ander naampje is. In 1993, tijdens de Oslo akkoorden zei Arafat ‘ja’ tegen vrede, maar zijn acties veroorzaakte de eerste gigantische golf aan terreur, de ‘intifada’ genaamd. In 2000, bood premier Barak de PA 93% van de Westbank aan, maar ze zeiden nee. In 2008 bood premier Olmert de PA bijna 100% van de Westbank aan en accepteerde bijna alle eisen, maar alweer wees de PA af.

Ik weet dat de meeste DDS lezers en Israeli’s zich hier allang van bewust zijn. De relevantie is dat ondanks deze feiten, de meeste Europeanen van mening zijn dat de Israelische aanwezigheid in Judea en Samaria de kern van het conflict tussen Israeli’s en Palestijnen zijn.

In plaats van te erkennen dat de Palestijnse vertegenwoordigers in al hun hoedanigheden gewoonweg nooit echt geïnteresseerd zijn geweest in vrede, kiest de EU ervoor de nederzettingen de schuld te geven en sturen zij hun beleid aan op het delegitimeren en ongedaan maken van deze nederzettingen.

Wat mijn studiegenoten betreft, kan ik hier toch altijd wel begrip voor opbrengen. Feit is nu eenmaal dat het bekritiseren van Israel de kans veel groter maakt op een date met die links-leunende moreel superieure mooie meisjes waaruit je sociale antropologie klassen bestaan, dan te suggereren dat het voortduren van het conflict in zijn essentie wellicht toch niet Israel’s schuld is. Een kwestie van prioriteiten.

In Europees vocabulaire zijn nederzettingen illegaal omdat het land waar ze staan illegaal bezet wordt door Israel. Laat ik maar zeggen dat mij een lange en onaangename middag staat te wachten als ik mijn studiegenoten uitleg dat ik niet inzie hoe er van bezet gebied gesproken kan worden, omdat bezetting juridisch gezien een erkende voormalig soeverein vergt van het gebied dat nu ‘bezet’ wordt.  

Mijn voorstel om deze gebied in het vervolg als betwiste gebieden aan te duiden, wordt meestal van tafel geveegd. Overigens niet met argumenten, maar met emotie. Dit is vreemd, want er zijn een aantal dozijnen van gebieden die wel doorgaan als betwist gebied.

Men zou denken dat als de EU handel wil bemoeilijken met een betwist gebied in Israel, dat ze zeker ook hetzelfde zouden doen met het Noordelijke en door de Turken bezette gedeelte van Cyprus, dat volgens elke standaard wel degelijk als bezet gebied geldt. Maar nee. In plaats daarvan heeft de EU in 2006 een steunpakket van 259 miljoen euro voor de Turks-Cyprische goedgekeurd. Ach ja.

Maar laten we nu wel wezen. De Europese antipathie jegens Israel komt niet uit de lucht vallen. Want onthoud dat, toen Israel zich geconfronteerd zag met vernietiging, het toestellen van de Amerikaanse luchtmacht tijdens de Yom Kippur oorlog van 1973 zelfs niet toegestaan was op Europese bodem bij te tanken toen zij de Israelische strijdmacht bevoorrade. De EU zag het licht 20 jaar na dit vertoon van Europese morele heldenmoed.

Misschien kloppen de woorden van Leon de Winter dan toch: de liefde die de Joden ooit voelde voor Europa, is onbeantwoord gebleven.